سوره الحج (22): آيات 52 تا 57 - تفسیر هدایت جلد 8

چيزى از صورت خود.

و انسانى كه نمى‏خواهد فرمانهاى خدا و شريعت او را اجرا كند، آغاز مى‏كند به تأويل آياتى از قرآن كه حاوى احكام و شرايع است و آنها را از مقاصد خود دور مى‏سازد، و اين همان معاجزه است.

مثلا قرآن بر مبارزه و جنگ با طاغوت تأكيد مى‏كند، اما معاجز (تحريف كننده معنى) مى‏گويد: درست است كه قرآن بر مبارزه و جنگ با طاغوت تأكيد كرده است ولى طاغوت مورد نظر و قصد قرآن همان فرعون و نمرود ... بوده‏اند نه اين گروه گردنكش و طاغوتان امروزى. يا قرآن ربا را حرام مى‏داند امّا معاجز مى‏گويد: ما ربا نمى‏گيريم بلكه بهره مى‏ستانيم.

آيات قرآن چنان وضوحى دارند كه راهى براى تحريف مدلولهاى خود نمى‏گذارند، طاغوت همان طاغوت است و راهى براى پوشاندن مدلول آن پس از اين كه آيات قرآنى پرتوهاى آشكار كننده را بر آن افكند، وجود ندارد، پس فرعون گفت: من پروردگار والاى شما هستم، و فلان ... حاكم نيز مانند او را با كردار و رفتارش گفت و از خود نشان داد. اين دو برابرند، هم چنان كه هيچ فرقى بين بهره و ربا وجود ندارد.

براستى، در قرآن حكمت آموز درمان موفقيّت آميز بيماريهاى انسان وجود دارد. قرآن تنها به درمان اشاره نمى‏كند بلكه مستقيما به درمان انسان نيز مى‏پردازد به شرط آن كه بيمار نيز با آيات قرآن هماهنگى كند و به تحريف معنى آنها نپردازد كه دردى بر درد بيفزايد.

سوره الحج (22): آيات 52 تا 57

وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَ لا نَبِيٍّ إِلاَّ إِذا تَمَنَّى أَلْقَى الشَّيْطانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنْسَخُ اللَّهُ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آياتِهِ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (52) لِيَجْعَلَ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ فِتْنَةً لِلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْقاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ وَ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَفِي شِقاقٍ بَعِيدٍ (53) وَ لِيَعْلَمَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَيُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ وَ إِنَّ اللَّهَ لَهادِ الَّذِينَ آمَنُوا إِلى‏ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (54) وَ لا يَزالُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ (55) الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (56)

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِينٌ (57)