[73] «وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً- آنان كه چون به آيات پروردگارشان اندرزشان دهند، در برابر آن چون كران و كوران نباشند.»بينادلى و بصيرت از صفات برجسته بندگان رحمان است. چه در آيات خدا كه بر آنان تلاوت مىشود براى جست و جوى حقيقت و به عشق بينادلى مىانديشند و در پرتو آن به امور زندگى فكر مىكنند، و براى دريافت نظامها و قانونمنديهاى اجتماعى و اقتصادى و سياسى و پرورشى و جز آنها از آن آيات به گوشه خلوت مىنشينند و تمام ذهن خود را بر آنها متمركز مىكنند، چون مىدانند كسى آن آيات را فرستاده كه خود زندگى را آفريده و قوانين و نظامها را در آن وضع كرده است.پيداست كه ترك لغو فراغتى و فرصتى بزرگ به ايشان مىدهد كه آن را از فعاليّت فكرى رشد يافتهاى سرشار مىكنند، در دعاى مكارم الاخلاق آمده است:«بارالها، آنچه را شيطان از آرزومندى و بدگمانى و حسد در دل من مىافكند به گونهاى قرار ده كه ذكرى براى عظمت تو، و تفكّرى در قدرتت، و تدبيرى ضدّ دشمنت شود، و آنچه را بر زبان مىگذرد از نقطهاى دشنام يا بدگويى، يا لطمه به آبرويى يا شهادتى باطل يا غيبت كردن از مؤمنى غايب، يا بدگويى از مردى حاضر و آنچه بدين مىماند، همه را تبديل كن به گفتار به ستايش خاصّ براى خدا، و افزون گويى در ثنا بر تو، و پى سپارى در راه تمجيد تو، و سپاسگزارى از نعمت تو و اعتراف به احسانت و شمردن منّتهاى بيكرانت».ابو بصير از امام صادق- عليه السّلام- در تفسير اين آيه روايت كرده است كه گفت:«بينادل شدگان شكّاكان نيستند».اكنون مسلمانان نسبت به اينان در كجا قرار دارند؟
لطفا منتظر باشید ...
