شرح آيات: جهاد بزرگ - تفسیر هدایت جلد 8

زيانى به منكران خود، و كافران بر ضد پيامبران و رسالتهاى خدا عرض اندام مى‏كنند.

پيامبر وكيل و ضامن آنها نيست، بلكه او فقط مژده رسان و بيم دهنده است، و خود در برابر رنجهايى كه مى‏برد مزدى نمى‏طلبد و تنها براى نيكبخت ساختن انسان از طريق هدايتش به راه درست، مى‏كوشد.

پيامبر بر نيروى فناپذير بشرى تكيه نمى‏كند، بلكه به ذات زنده‏اى توكّل دارد كه هرگز نمى‏ميرد و هنگامى كه به ستايش او تسبيح مى‏گويد از او نيرو مى‏طلبد، و او تنها كسى است كه از بندگانش حساب مى‏كشد، و خود براى آگاهى از كار بندگانش كافى است.

قرآن پيامبر خدا را بدين صفات توصيف مى‏كند و شبهه‏هايى را كه شيطان در دلهاى سادگان مى‏افكند تا به وحى كفر ورزند، زايل مى‏سازد.

شرح آيات: جهاد بزرگ

‏

[51] «وَ لَوْ شِئْنا لَبَعَثْنا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ نَذِيراً- اگر مى‏خواستيم به هر قريه‏اى بيم دهنده‏اى مى‏فرستاديم.»

خدا تواناست كه به هر قريه‏اى هشدار دهنده‏اى بفرستد، ولى او با حكمت براى تمام افراد بشر يك تن را هشدار دهنده قرار داد، و اين دليل بى‏عظمتى آن هشدار دهنده نيست، و نيز دليل بر بى‏اهميّتى گروه اندكى از مؤمنانى كه پيرامون گرد آمده‏اند نتواند بود، بلكه شايد درست بر عكس آن دلالت كند. وقتى دل پاك و گوش بيدار باشد يك هشدار دهنده براى تمام جهانيان كافى است، امّا اگر در گوشها كرى و بر دلها سختى و بى‏خبرى حكمروا باشد وجود هشدار دهندگان در هر قريه و حتى در هر خانه سودى ندارد.

[52] بسيارى از مؤمنان هنگامى كه خود را گروهى اندك مى‏يابند احساس شخصيّت و اعتماد به نفس خود را از دست مى‏دهند، و در نتيجه در برابر