[23] در آيات پيشين نعمتهاى خدا را بر بشر ديديم، ولى از چه روست كه مىبينيم انسان با وجود تجلّى در همه چيز، به او ناسپاسى و كفر مىورزد، و ميان خود و شناخت او پردههايى دروغين مىآويزد و از نشانههاى ذات متعال او روى مىگرداند؟«وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ أَ فَلا تَتَّقُونَ- هر آينه نوح را بر قومش فرستاديم، گفت: اى قوم من، خداى يكتا را بپرستيد. شما را خداوندى جز او نيست. آيا پروا نمىكنيد؟» همانا تسليم و سر سپردگى انسان به نيروهاى ديگر است كه او را از شناخت خدا و فرمانبردارى از او دور مىكند. اين آيه مشكل قوم نوح را بيان مىكند، آنها به نيروهايى ديگر سر سپرده بودند. آيه بعدى به دو نيرو از آنها توجّه مىافكند:[24]
نخست
خود پرستى كه آنها را به جانب بزرگى فروشى نسبت به حق راند.«فَقالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ ما هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُرِيدُ أَنْ يَتَفَضَّلَ عَلَيْكُمْ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ لَأَنْزَلَ مَلائِكَةً- مهتران قومش گفتند: اين مرد انسانى است همانند شما، مىخواهد بر شما برترى جويد. اگر خدا مىخواست
لطفا منتظر باشید ...
