شرح آيات - تفسیر هدایت جلد 8

علم و پرهيزگارى را به تجاهل مى‏گيرند، و به پيامبر و فرستاده پروردگار خود از ديدگاه ارزشهاى مادّى مى‏نگرند، پس به رسالت كفر مى‏ورزند و مى‏گويند: آيا اين است آن كه خدا او را پيامبر فرستاده است؟! و مى‏بيند كه صبر او در برابر تأثير رسالت فضيلتى است، و به ياد نمى‏آورد كه كفر او نسبت بدان برايش گران تمام مى‏شود، زيرا او را به درون گودال ژرف گمراهى فرو مى‏افكند.

ولى خاستگاه اين نظريه خطا نسبت به پيامبر (ص) و سپس به وحى از هوى پرستى سرچشمه مى‏گيرد، پس پيامبر او را به حال خود وامى‏گذارد زيرا ضامن او نيست، و او خود نعمت دانش و خرد را از كف داده است و بنا بر اين از چارپايان و جانوران گمراه‏تر است.

قرآن حقايقى را كه با وحى مربوط مى‏شود چنين بيان مى‏كند:

اوّل

كسى به وحى كفر مى‏ورزد به نور كفر مى‏ورزد و بر روى چهره خود راه مى‏رود.

دوم

سرانجام او مانند كسانى است كه پيش از اين كافر شدند و خدا در دنيا نابودشان كرد و در آخرت وعده عذابى به آنها داد.

سوم

هر كس پيامبر را مسخره كند بدين ترتيب نسبت به رسالت او كفر ورزيده و گمراهى را برگزيده است و در نتيجه چون چارپايان گشته و گمراه شده است.

شرح آيات

[34] همانا خداوند دلها و ديدگان كسانى را كه به قرآن كفر مى‏ورزند در سراى دنيا به صورتى معنوى سلب مى‏كند، امّا در آخرت آنها به هر دو صورت مادّى و معنوى هر دو را از دست مى‏دهند، و از اين روست كه با چهره‏هاشان فرومى‏افتند و افتان و خيزان راه مى‏روند.

«الَّذِينَ يُحْشَرُونَ عَلى‏ وُجُوهِهِمْ إِلى‏ جَهَنَّمَ- كسانى را كه بر روى مى‏كشند و در جهنّم گرد مى‏آورند ...»