سوره المؤمنون (23): آيات 12 تا 22 - تفسیر هدایت جلد 8

آسمانها و زمين است، و از اين روى است كه پس از ذكر آن صفتهاى مؤمن سخن از بهشت به ميان مى‏آيد.

«أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ- اينان همان ميراث برانند.»

اين آيه را دو معنى است:

اوّل: آنچه در احاديث آمده كه هر انسانى را دو خانه است. يكى در بهشت و ديگرى در دوزخ. پس هر كس دوزخى شد، پرهيزگاران وارث خانه او در بهشت مى‏شوند. از پيامبر (ص) روايت كرده‏اند:

«هيچ يك از شما نيست كه او را دو منزل نباشد، منزلى در بهشت، و منزلى در دوزخ، پس چون بميرد و به دوزخ رود، بهشتيان وارث منزل بهشتى او شوند». «10»

دوّم: مؤمنان فردوس را به ميراث مى‏برند كه بالاترين مراتب بهشت است بدون كارى كه گفتنى باشد، جز انتسابشان به بهشت، مانند كسى كه بدون كار و كوششى كه خود كرده باشد دارايى پدرش را فقط به سبب انتساب و وابستگى بدو به ارث مى‏برد.

و خداى سبحانه و تعالى از انسان مى‏خواهد كه به سببى به بهشت برسد، تا وقتى مرد وارث آن شود.

«الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيها خالِدُونَ- آنان كه فردوس را كه همواره در آن جاويدانند، به ميراث مى‏برند.»

سوره المؤمنون (23): آيات 12 تا 22

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ طِينٍ (12) ثُمَّ جَعَلْناهُ نُطْفَةً فِي قَرارٍ مَكِينٍ (13) ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظاماً فَكَسَوْنَا الْعِظامَ لَحْماً ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ (14) ثُمَّ إِنَّكُمْ بَعْدَ ذلِكَ لَمَيِّتُونَ (15) ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ تُبْعَثُونَ (16)

وَ لَقَدْ خَلَقْنا فَوْقَكُمْ سَبْعَ طَرائِقَ وَ ما كُنَّا عَنِ الْخَلْقِ غافِلِينَ (17) وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَسْكَنَّاهُ فِي الْأَرْضِ وَ إِنَّا عَلى‏ ذَهابٍ بِهِ لَقادِرُونَ (18) فَأَنْشَأْنا لَكُمْ بِهِ جَنَّاتٍ مِنْ نَخِيلٍ وَ أَعْنابٍ لَكُمْ فِيها فَواكِهُ كَثِيرَةٌ وَ مِنْها تَأْكُلُونَ (19) وَ شَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَيْناءَ تَنْبُتُ بِالدُّهْنِ وَ صِبْغٍ لِلْآكِلِينَ (20) وَ إِنَّ لَكُمْ فِي الْأَنْعامِ لَعِبْرَةً نُسْقِيكُمْ مِمَّا فِي بُطُونِها وَ لَكُمْ فِيها مَنافِعُ كَثِيرَةٌ وَ مِنْها تَأْكُلُونَ (21)

وَ عَلَيْها وَ عَلَى الْفُلْكِ تُحْمَلُونَ (22)

10- همان مصدر، ص 532.