صفات بندگان رحمان - تفسیر هدایت جلد 8

پذيرفت، از اين رو اين بنده به سبب دعاى آن مؤمن عاقبت به خير خواهد شد. سخن پيامبر خدا بدان مرد رسيد، پس توبه كرد و روى به درگاه خدا آورد، و به فرمانبردارى از خداى عزّ و جلّ پرداخت، هفت روز از اين ماجرا نگذشت كه بخشى از قلمرو اسلام را غارت كردند و پيامبر خدا گروهى را به تعقيب غارتگران فرستاد- و آن مرد يكى از اعزام شدگان بود- و در آن معركه به فيض شهادت رسيد». «39»

[71] «وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتاباً- و هر كه توبه كند و كار شايسته كند به شايستگى نزد خدا بازگردد.»

يعنى آن كس كه توبه مى‏كند و به كردار شايسته مى‏پردازد، براستى به خداى مهربان توبه مى‏كند.

صفات بندگان رحمان

‏

1- گواهى به دروغ نمى‏دهند

[72] «وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ- و آنان كه به دروغ شهادت نمى‏دهند ...»

همانا بندگان رحمان به دروغ گواهى باطل نمى‏دهند، و از سوى ديگر سخن را جز در زمان و مكان مناسب ادا نمى‏كنند، چه احساس مى‏كنند كه سخن جزئى از كردار انسان است، چنان كه پيامبر (ص) به عربى صحرانشين كه از او پرسيد: آيا خدا ما را به خاطر آنچه مى‏گوييم به حساب مى‏كشد؟ گفت:

«آيا مردم را جز به سبب نتايج حاصل از زبانهايشان، با بينيهايشان به دوزخ مى‏كشند؟».

و در حديثى ديگر از امام صادق (ع) آمده است كه گفت:

«اگر مردم مى‏دانستند كه سخنشان جزئى از كردارشان است بيگمان از

39- همان مأخذ، ص 35.