سوره الحج (22): آيات 15 تا 22 - تفسیر هدایت جلد 8

باغهاى بهشت بر من منّت نهادى و مرا از دوزخ رهانيدى. ابو بصير گفت: آن گاه من گريستم و عرض كردم فدايت شوم، در اين باره بيشتر بفرماى! امام (ع) گفت:

اى ابو محمد در بهشت نهرى است كه بر كناره‏هاى آن كنيزانى روينده رسته‏اند، چون مؤمن بر كنيزى بگذرد و از او خوشش آيد او را بر كند و بر گيرد و خداى عزّ و جلّ به جاى او ديگرى را بروياند. عرض كردم: فدايت شوم، بيش از اين برايم بفرماى! فرمود: اى ابو محمد مؤمن در آنجا با هشتصد دوشيزه و چهار هزار بيوه و دو زن حورى همسرى مى‏كند. عرض كردم: فدايت شوم، هشتصد دوشيزه؟ فرمود:

آرى با هر يك از آنان هم‏آغوشى كند او را بدين صفت (دوشيزه) يابد. عرض كردم: فدايت شوم حور عين از چه چيز آفريده شده‏اند؟ فرمود از خاك پاك نورانى بهشت، و از فرط لطافت چنانند كه مغز استخوانشان از پشت هفتاد دست جامه حرير پيداست. جگر آن حورى آيينه اين مؤمن و جگر اين مؤمن آيينه آن حورى است.

عرض كردم: فدايت شوم، آيا حوران زبانى دارند كه در بهشت بدان سخن گويند؟

فرمود: آرى سخنى لطيف كه آفريدگان دلپذيرتر از آن نشنيده‏اند. عرض كردم: آن زبان چيست؟ فرمود: با صداهايى نازك و موزون مى‏گويند: ما جاودانگانيم و نمى‏ميريم، ما لطيفانيم و خشن نمى‏شويم، ما درست اندامان جوانيم و پير نمى‏شويم، ما خوشنودانيم و خشمگين نمى‏شويم، خوشا آن كه براى ما آفريده شد، و خوشا آن كه ما براى او آفريده شديم و بدو اختصاص يافتيم. ما زنانى هستيم كه چون كسى با ما هم‏آغوش شود چنان در جوّ فضا به پرواز در آيد كه نورش چشمها را بزند و خيره كند». «2»

سوره الحج (22): آيات 15 تا 22

مَنْ كانَ يَظُنُّ أَنْ لَنْ يَنْصُرَهُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّماءِ ثُمَّ لْيَقْطَعْ فَلْيَنْظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ كَيْدُهُ ما يَغِيظُ (15) وَ كَذلِكَ أَنْزَلْناهُ آياتٍ بَيِّناتٍ وَ أَنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يُرِيدُ (16) إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا وَ الصَّابِئِينَ وَ النَّصارى‏ وَ الْمَجُوسَ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا إِنَّ اللَّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّ اللَّهَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ شَهِيدٌ (17) أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ الْجِبالُ وَ الشَّجَرُ وَ الدَّوَابُّ وَ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ وَ كَثِيرٌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذابُ وَ مَنْ يُهِنِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ مُكْرِمٍ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ ما يَشاءُ (18) هذانِ خَصْمانِ اخْتَصَمُوا فِي رَبِّهِمْ فَالَّذِينَ كَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِيابٌ مِنْ نارٍ يُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُؤُسِهِمُ الْحَمِيمُ (19)

يُصْهَرُ بِهِ ما فِي بُطُونِهِمْ وَ الْجُلُودُ (20) وَ لَهُمْ مَقامِعُ مِنْ حَدِيدٍ (21) كُلَّما أَرادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْها مِنْ غَمٍّ أُعِيدُوا فِيها وَ ذُوقُوا عَذابَ الْحَرِيقِ (22)

2- بحار الانوار، ج 8، ص 120.