از آنجا كه قرآن به خودى خود شفاست، و از آنجا كه سوره مؤمنون به درمان نفوس بيمار از طريق عبرتهاى گذشتگان براى پاكسازى دلها مىپردازد و دلها را به نور درخشان ايمان پيوند مىدهد، و از آنجا كه ايمان امرى مختص به قومى خاصّ نيست و متعلّق به تمام اقوام است، روند قرآنى در اينجا سرانجام كسانى را ياد آور مىشود كه به تكذيب پيامبران پرداختند و امثال آنان را بيم مىدهد كه هنگامى كه عذاب الهى بر آنان فرود آيد نادم و پشيمان خواهند شد و در خواهند يافت كه آن عذاب هولناك نتيجه و پاداش كارهاى خودشان است، و همچنين آن بانگ غريو آسايى كه يكى از اقوام پيشين را فرا گرفت سزاى عادلانه غفلت و بىخبرى و انكارشان بود كه آنان را مانند خس و خاشاكى دستخوش سيل خروشان كرد و گرفتار لعنتشان ساخت و از آنجا كه مردمى ستمكاره بودند از رحمت خدا دور ماندند.آن گاه خداوند قومى ديگر بيافريد و سنّت ذات متعال او درباره ايشان نيز جريان يافت، و هر بار به تكذيب پرداختند به آنان مهلت داد تا مدّتشان سپرى شد و اجلشان فرا رسيد، امّا آن لحظه كه مهلتشان سر رسيد هيچ تأخير و تقديمى در آن نبود، و پيامبران يكى پس از ديگرى آمدند ولى آن مردم ايشان را تكذيب مىكردند، از اين رو خداوند نيز آن اقوام را يكى پس از ديگرى هلاك كرد تا سرنوشتشان تبديل
لطفا منتظر باشید ...
