به على (ع) گوش فرا مىدهيم كه از محبوب خود رسول اللَّه روايت مىكند:
صبر بر مصيبت و صبر بر طاعت و صبر بر معصيت.
هر كس بر مصيبت صبر كند و آن را به نيكوترين وجه تحمل كند. خداى تعالى براى او سيصد درجه نويسد كه ما بين هر درجه به قدر فاصله آسمان تا زمين باشد، و هر كه بر طاعت صبر كند خداى تعالى براى او ششصد درجه نويسد كه ما بين هر درجهاى تا درجه ديگر از اعماق زمين تا عرش باشد، و هر كه بر معصيت صبر كند خداى تعالى براى او نهصد درجه نويسد ما بين هر درجه از اعماق زمين باشد تا انتهاى عرش». «31»
[32] امتياز صبر كننده شكرگزار، آگاهى او از آيات خداست و رهيابى اوست به وسيله آنها بر حقايق موجودات. زندگى او عبث و براى لحظه موجود نيست او براى آينده زندگى مىكند. اگر سختيهاى زمان حال را تحمل مىكند. در انتظار فرج است. و مىداند سختيهاى ديگرى هم هست كه هنوز بر او وارد نيامده و بايد پروردگارش را شكر گويد تا هيچ گاه دچار آنها نگردد. از امير المؤمنين روايت شده كه فرمود:
«چون براى رسول اللَّه (ص) امرى اتفاق مىافتاد كه شادمانش مىساخت مىگفت: حمد خدايى را كه به نعمت او خوبيها به كمال مىرسد و چون امرى ناخوش پيش مىآمد مىگفت: حمد خدا را در هر حال». «32»
در حالى كه شخص كفران كننده نعمت نه وفايى دارد و نه سپاسى. او همواره در همان لحظه زندگى مىكند. هر گاه براى او سختى پيش آيد به خدا پناه مىبرد و چون آن سختى به پايان رسد به همان حالت گمراهى كه بود باز مىگردد.
«وَ إِذا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ- و چون موجهاى عظيم همانند ابرها آنها را فرو پوشد.»
31- همان منبع، ص 77.
32- بحار الانوار، ج 71، ص 47.