على (ع) مىفرمايد:
«خداى تعالى را به اين شناختم كه عزمها و تصميمها باطل مىشوند و آنچه گره زدهام گشوده مىگردد و هر آهنگ كه كردهام نقض مىشود».
«وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ- و كسى نمىداند كه در كدام زمين خواهد مرد.»
پس پايان كار ما هم به دست خداست. پس ديگر چه جايى براى غرور مىماند؟
در حديث از امام صادق روايت شده:
«نطفه چون در رحم افتد، خداى تعالى ملكى مىفرستد و آن ملك از آن خاك كه او در آن دفن مىشود اندكى برمىدارد و با آن نطفه مىآميزد. پس پيوسته دلش شوق آن زمين را دارد تا در آن دفنش كنند». «34»
«إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ- خدا دانا و آگاه است.»
34- نور الثقلين، ج 4، ص 220.