پيمانى كه خداى عز و جل از پيامبران و در آن مسير از صديقين و اولياء گرفت، همان پيمان معهود است كه هر انسانى در عالم ذر با آن توافق كرده است.
در آن جا كه خداى تعالى پس از آن كه به آنها عقل الهام كرد به سخن درآوردشان و آنها را بر نفس خود شاهد قرار داده و پرسيد: آيا من خداى شما نيستم؟ آنان شهادت دادند كه آرى تو خداى ما هستى و اين اقامه حجت بود «كه در روز قيامت نگوييد كه ما از اين غافل بوديم. يا نگوييد كه پدران ما بيش از اين شرك آورده بودند و ما فرزندان آنها هستيم كه پس از آنها آمدهايم آيا ما را به عملى كه آن اهل باطل كردهاند هلاك مىسازى». «6» هر كس كه پيش از ديگران سؤال خدا را لبيك گويد او به خدا نزديكتر است و از پرتو علم و رسالت بيشتر بهرهمند شده است.
اينان پيامبران هستند و اوصياء ايشان و اولياء. امام صادق فرمود:
«هنگامى كه خدا اراده كرد كه بشر را بيافريند آنان را در مقابل خود پراكنده ساخت و از آنان پرسيد: خداى شما كيست؟ اولين كسى كه به سخن آمد و پاسخ لبيك داد رسول اللَّه (ص) بود و امير المؤمنين على (ع) و فرزندان او يعنى امامان- عليهم السلام-. اينان گفتند: تو پروردگار ما هستى. خدا آنان را حاملان علم و دين قرار داد. سپس به فرشتگان گفت: اينان حاملان دين و علم من
6- اعراف/ 172.