ديگر. هر بار كه عمل خيرى انجام مىدهند به اجرشان چيزى افزوده مىشود. خدا پاداش خود را كرامند بر شمرده:
زيرا واقعا پاداش جزيل است. زيرا پاداش دهنده كريم است. و از صفات كريم اين است كه پاداش را بيش از استحقاق عطا مىكند.
ديگر آن كه اين پاداش كه عطا مىشود انسان را گرفتار مذلت نمىكند و به كرامت انسان لطمهاى وارد نمىآورد.
[45] سپس قرآن نقش رسول اللَّه را در زندگى بيان مىكند و تأكيد به آن مىكند. و از آن جا كه قرآن و بويژه در اين سوره به مقتدا بودن رسول اللَّه تأكيد مىشود، از اين آيه نقش مؤمنان هم استنباط مىگردد.
«يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً- اى پيامبر ما تو را فرستاديم تا شاهد و مژده دهنده و بيم دهنده باشى.»
مراد از شاهد اين است كه پيامبر به وسيله رفتار پسنديدهاش دليل و ميزان است. انسان را به شناخت خودش هدايت مىكند و به او مىنماياند كه در برابر خدا چه وظايفى دارد. مؤمنان را به بهشت بشارت مىدهد و عصيانگران را از آتش بيم مىدهد.
[46] ولى پيامبر به اين اكتفاء نمىكند بلكه او به وسائل گوناگون شرعى مردم را به سوى حق دعوت مىكند.
«وَ داعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ- و مردم را به فرمان خدا به سوى او بخوانى.»
هيچ كس نمىتواند خود را داعى الى اللَّه بخواند مگر آن كه خود را كامل كرده باشد و در زمره آن گروه كه آنها را گروه خدا ناميدهاند درآيد. سپس خدا به او چنين اجازهاى دهد آن هم از طريق وحى. چون پيامبران و اوصياء آنان. يا غير مستقيم از خلال ارزشهاى الهى. چه بسا انسان پندارد كه مردم را به خدا دعوت مىكند ولى در واقع آنها را به سوى شيطان فرا مىخواند.
از پيامبر (ص) روايت شده- هنگامى كه او را از معنى بعضى از نامهاى ايشان پرسيدند- كه گفت: «اما داعى: من مردم را به دين پروردگارم