حمادة الحلبى گويد از امام صادق (ع) در معنى اين آيه پرسيدم كه چند زن بر آن حضرت حلال بود فرمود: هر چه اراده مىكرد. «26»
دوم: آن گونه ازدواج كه همانند ازدواج ديگر مؤمنان است مثل ازدواج با كنيزان و خويشاوندان.
«وَ ما مَلَكَتْ يَمِينُكَ مِمَّا أَفاءَ اللَّهُ عَلَيْكَ- و آنان را كه به عنوان غنايم جنگى كه خدا به تو ارزانى داشته است مالك شدهاى.»
كنيز زنى است كه انسان مالك او شده و او يا در جنگ اسير شده و يا او را خريدهاند. قرآن به تعبير «مالك شدهاى» اكتفاء نكرد، بلكه «به عنوان غنايم جنگى» را نيز به آن افزود تا به پيامبر بگويد كه ازدواج بدون پرداخت بها ممكن نيست پس اگر با پرداختن بها يا مهر نيست به وسيله اسير گرفتن باشد كه در آن نيز زحمت و رنجى در مقابل ازدواج برده مىشود.
از كسانى كه بر رسول خدا (ص) جايز است كه با آنها ازدواج كند نزديكان و خويشاوندان است:
«وَ بَناتِ عَمِّكَ وَ بَناتِ عَمَّاتِكَ وَ بَناتِ خالِكَ وَ بَناتِ خالاتِكَ اللَّاتِي هاجَرْنَ مَعَكَ- دختر عموها و دختر عموها و دختر داييها و دختر خالههاى تو را كه با تو مهاجرت كردهاند.»
اما آنها كه با او مهاجرت نكردهاند و در مكه ماندهاند ازدواج پيامبر (ص) با آنها جايز نيست.
سوم: احكامى كه فقط به رسول اللَّه امتيازى مىدهد نه ديگر مؤمنان، و آن زنى است كه خود را به پيامبر هبه كند. رسول اللَّه (ص) مىتواند با او ازدواج كند.
نه ديگرى.
«وَ امْرَأَةً مُؤْمِنَةً إِنْ وَهَبَتْ نَفْسَها لِلنَّبِيِّ إِنْ أَرادَ النَّبِيُّ أَنْ يَسْتَنْكِحَها خالِصَةً لَكَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ- و نيز زن مؤمنى را كه خود را به پيامبر بخشيده
26- نور الثقلين، ج 4، ص 291.