[38] در پايان اين درس خدا به كافران و مشركان (مجرمان) تأكيد مىكند كه بيگمان به زودى عذاب خواهند چشيد.
«إِنَّكُمْ لَذائِقُوا الْعَذابِ الْأَلِيمِ- شما عذاب دردآور خواهيد چشيد.»
آيه اشاره مىكند كه خدا مجرمان را با كمال هشيارى و احساس مادّى و معنويشان در محشر برمىانگيزد تا عذاب را با ژرفترين حالتى كه براى انسان امكان دارد بچشند.
[39] و در كنار اين تأكيد بر عذاب، تأكيدى ديگر بر عدالت الهى مىيابيم كه كيفر به اندازه اعمال افراد بشر و بلكه خود، همان اعمال آنهاست.
«وَ ما تُجْزَوْنَ إِلَّا ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ- و جز در برابر اعمالتان كيفر نخواهيد ديد.»
اين آيه مسئوليّت كامل نسبت به هر كارى را كه از دست انسان برآيد از گفتار و كردار و رفتار در نفس آدمى ژرف و تأكيد مىكند. پيامبر (ص) گويد:
«چون مرا به آسمان برداشتند وارد بهشت شدم و ديدم فرشتگان بنايى برمىآورند و خشتى از طلا و خشتى از نقره مىنهند، و بسا كه دست نگه مىدارند، به ايشان گفتم: از چيست كه گاه بنا مىكنيد و گاه از كار بنا باز مىمانيد؟ گفتند: براى آن كه مصالح به ما برسانند، گفتم: مصالح شما چيست؟ گفتند: اين گفته مؤمن در دنيا كه گويد: «سبحان اللَّه، و الحمد للَّه، و لا اله الّا اللَّه، و اللَّه أكبر» چون اين سخن را بگويد بنا را مىسازيم و چون بازماند ما نيز از كار باز مىمانيم». «13»
كسى كه اين حقيقت را احساس كند كه آيندهاش در گرو كردار اوست تمام كوشش خود را براى درست سازى و استوارى و بناى آن آينده مطابق آنچه خداى سبحان اراده كند، صرف خواهد كرد.
13- بحار الانوار، ج 93، ص 169.