«إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ- سخن خوش و پاك به سوى او بالا مىرود و كردار نيك است كه آن را بالا مىبرد،»
سخن خوش و پاك همان عقيده شايسته و درست است، زيرا كلمه در قرآن بر لفظ دلالت ندارد بلكه بر معنايى فراتر از آن دلالت مىكند، چنان كه پروردگار سبحان ما (بدين مفهوم) گويد:
«مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ- كلمه طيّبه به درختى پاك مىماند كه ريشهاش در زمين استوار است و شاخههايش در آسمان». «14»
اين آيه را به رهبرى مكتبى تفسير كردهاند، و شك نيست كه قلّه و اوج عقيده شايسته و مظهر راستين بودن انسان در ايمان خود همان تسليم به رهبرى الهى (ولايت) است و كلمه پاكيزه به جانب پروردگار فرا مىرود و صاحب خود را از لحاظ معنوى با خود به بالا مىكشاند. آيا ايمان سنگينترين چيزى نيست كه در ترازوى بنده وجود دارد؟
و خدا را به چيزى همتاى توحيد بندگى نكنند؟
شك نيست كه سخن خوش و پاك- همانند درخت پاك- شاخههايش در هر افقى پراكنده مىشود، و تسامح و دوستى و ترك تعصّبها و افكار يأس آميز و منفى همه از عقيده درست حاصل مىشود، و اين همه بنده را بخوبى به پروردگارش نزديك مىكند. هم چنان كه كردار نيك به سوى خدا فرا مىرود و صاحب خود را بالا مىبرد و به خدا نزديك مىسازد، سخن پاكيزه و كردار نيك جامعه را نيز به عزّت الهى مىپيوندد.
براى كردار نيك دو تفسير ياد شده است:
14- مأخوذ از آيه 24، سوره ابراهيم ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ ...- م. 15- التفسير الكبير، امام فخر رازى، ج 26، ص 8. [.....]