به راستى فريبايى قوّت در زندگى فريبايى بزرگ و خطرناكى است، و كسى كه از فريفتگى بدان وارهد بيگمان به صورتى سادهتر بر ديگر فريفتگيها چيره مىشود، زيرا انسان از دشواريها عبور مىكند و بر مركب كارهاى هراسناك و مخاطرهها، در پى كسب تسلّط و چيرگى، سوار مىشود، اگر از اين تسلّط در گذرد يا بدان دست يابد ولى آن را جز در راه خير به كار نبرد، در آن صورت بر اميال خود و بر فشارهايى كه او را در برگرفته پيروز مىشود.
در همان حال كه اين سوره از كسانى با ما سخن مىگويد كه اين فريبندگى آنها را از پاى درآورد و بر آن شدند كه به قوّت خود ببالند و با پروردگارشان بستيزند و به خدايان برساخته خويش كه مظهر تسلّط آنهايند بنازند، و گروهى كه مهتران كافرانند به نام آن خدايان با خداى يكتا مخالفت ورزند، اين درس قرآنى مثالى زنده از داود (ع) براى ما مىزند كه اين فريبندگى را از سر گذرانيد. پس با آن كه وى از قوّت ظاهرى در زمين برخوردار بود، و پرندگان و كوهها و آهن رام و مسخّر او شده بود، به نيروى خود فريفته نشد و بدان نباليد، بلكه دم به دم از طريق تسبيح پياپى خدا بدو نزديك شد و آن گاه خدا او را از لحاظ تشريعى و واقعى در زمين جانشين ساخت. از اعطاى سلطه و ولايت امر از جانب خدا به پيامبر خود، داود (ع) پس از پايدارى او بر حق، درمىيابيم كه ذات متعال او ولايت خود را به هر صاحب قدرتى عطا نمىكند بلكه به كسانى مىدهد كه زمام ملك و قدرت را در دست دارند و ملك و قدرت زمام آنان را در دست ندارد.