در اين آخرين درس سوره و بنا به عادت قرآن، روند مطلب بر موضوعى بنيادى كه در آن است تأكيد مىكند، و اين تأكيد ضمن بيان آنچه ميان پروردگار جهانيان و فرشتگان و سپس ميان او و شيطان گذشت صورت مىگيرد و نتيجه آن پرده برگرفتن از طبيعت انسان و اسبابى حقيقى است كه او را به پستى مىكشاند تا آن جا كه با آن كه خدا او را بر بسيارى از آفريدگان كرامت داده سرانجامش به بدترين سرنوشت منجرّ مىشود.
در آغاز اين سوره پروردگار ما بر نقش سلطهجويى و جدايى طلبى در گمراهى كافران تأكيد كرد، آن جا كه به نيرويى ظاهرى كه دارند فريفته و مغرور مىشوند و بر حق بزرگى مىجويند و از فرمانبردارى خداى- عزّ و جلّ- سر مىپيچند، در حالى كه در برابر آنها پيامبران (عليهم السلام) را مىيابيم كه با وجود درجهاى معنوى كه خدا به ايشان عطا كرده است (يعنى پيامبرى) و قدرت و ملكى كه به بعضى از ايشان داده است، در بالاترين درجات توبه و بازگشت به درگاه پروردگار خويشند.