سياق قرآن در بيان دو نمونه از مردم ادامه مىيابد و ميان آن دو مقايسه مىكند تا بدانيم كه آن دو در پاداش يكسان نيستند، و براى آن كه آگاهى ما نسبت به آن دو افزون شود از طريق مقايسه روشنايى با تيرگى ما را به حقايق مربوط بدان دو نمونه بينا مىسازد، و اصولا قرآن به صورت دو بدو نازل شده كه همواره ميان حق و باطل و صلاح و فساد را جدا مىكند.
هنگامى كه خدا صفات قانتان (عبادت كنندگان) را- كه همان امامان هدايتند- شرح مىدهد، و ايشان را از پيشوايان كفر متمايز مىسازد، به بيان اوصاف پيروانشان باز مىگردد، كه در ميان آنان كسانى هستند كه از طاغوت دورى مىگزينند، و گفتار را مىشنوند و از بهترين آن پيروى مىكنند، و نيز كسانى هستند كه حكم عذاب بر آنها محقّق شده است.
اين درس ما را يادآور عقل مىشود كه همان مغز و جوهر انسان است، و چيزى است كه به وسيله آن خدا گروهى را هدايت مىكند و ايشان را از اصحاب بهشت قرار مىدهد كه برايشان غرفههايى است بر فراز غرفهها، و عقل را نيز به نشانههاى خدا در آفريدگان بيدار مىسازد آن جا كه ما را يادآور چرخش گياهى مىشود كه با فرو باريدن باران آغاز مىگردد، و انباشته شدن آب در سرچشمهها، و بيرون آوردن كشتهاى گوناگون، و سرانجام به چوب خشك و خاشاك پايان مىيابد.