لطفا منتظر باشید ...
شرح آيات
[17] طاغوت كيست؟
هر كس كه به ناروا خود را بر ديگران تحميل كند طاغوت شمرده مىشود، زيرا چنان كسى از حدود خود طغيان و سركشى كرده و خدا را بندگى نمىكند و زور مىگويد و بزرگ خويشتنى مىنمايد، و طاغى (سركش) ناميده مىشود، و پروردگار درباره او مىگويد: «إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى- حقا كه آدمى سركشى مىكند هر گاه كه خويشتن را بىنياز بيند». «26»وى از حدود خود به ديگران تجاوز مىكند، و مىكوشد كه مردم را از بندگى خدا باز دارد، و آنان را به بندگى خود فرا مىخواند، كه در اين حال در سركشى و طغيان زيادهروى كرده است، و از اين رو «طاغوت» ناميده شده، زيرا اين صيغه (صفت بر وزن فاعول) معنى مبالغه و افزونى در چيزى يا كارى را مىدهد. چنان كه گوييم «ملكوت» به سبب مبالغه در ملك، و جبروت مبالغه در چيرگى و تسلّط، و رحموت كه مبالغه در رحمت باشد.پرستيدن طاغوت چيست؟
اندكى از ملّتهايى كه به حكمرانى جبّاران سرسپردهاند مىپنداشتند كه آن جابران خدايانى هستند و از اين رو براى بزرگداشت به آنها سجده مىكردند، در حالى كه بيشتر آنان از ترس يا آزمندى، يا همگامى اندك اندك خود را به طاغوت تسليم كرده بودند، و بدين سان فرمانبردارى آنان از او عبادت و سرسپردگيشان بدوسجده محسوب شد.
26- العلق/ 6- 7.
