تفسیر هدایت جلد 11

و از آن جا كه پروردگار منشأ تمام نيكوييها و مبدء خير و اصل هر فضيلت و خلق نيكوست، قرآن با بيان نامهاى خدا و افعال كريمانه و رحمت گسترده دامان او، دلهاى مؤمنان را از پليديهاى غفلت و ناآگاهى مى‏زدايد.
او صاحب ملك و دارنده تدبير است، پس در رحمتى را كه او گشايد كس نتواند بست و چون ببندد هيچ كس نتواند گشود.
گمراهى و بى‏خبرى بشر نسبت بدين حقيقت او را به شرك نسبت به خداى بزرگ مى‏خواند و مى‏كشاند، و قرآن به همه مردم يادآور مى‏شود كه او آفريننده آسمانها و زمين و پديد آورنده آن دو از عدم محض است و اوست كه از آن دو به آدمى روزى مى‏رساند و از اين رو تنها اوست كه شايسته پرستش و بندگى است و هيچ خدايى جز او نيست (پس بنگر كه) چگونه از حق منحرفتان مى‏كنند؟

براى آن كه بشر پروردگار خود را بشناسد نياز بدان دارد كه تمام موانع و پرده‏ها نظير: دنيا دوستى و فريفتگى بدان، و پيروى از گمراهان و فريفتگان به آن، و دنباله‏روى از شيطان يا ناپرهيزى كافى از او را از ميان ببرد. قرآن به ما يادآورى مى‏كند كه وعده خدا درباره (پاداش) حق است، و در اين صورت بر ما واجب است كه از اين موانع بگذريم، و نيز براى ما پاداش بد كافران و پاداش نيك نكوكاران و صالحان را آشكار مى‏سازد.
پس از آن كه سياق آيات ما را نسبت به آراستن اعمال (كه عادتى است نكوهيده) بينا مى‏كند، ديگر بار بر سر اين مطلب باز مى‏گردد كه ما را به عنوان زمينه‏چينى براى بيان محورى مهم (و شايد اساسى) در اين سوره به ياد پروردگار خويش افكند. آن محور مهمّ كدامست؟