«وَ إِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ- اگر تو را تكذيب مىكنند، كسانى هم كه پيش از اينان بودهاند پيامبرانشان را كه با شواهد و دلايل روشنگر به ميانشان آمده بودند، تكذيب كردهاند.»
و بيّنات همان شواهد و حجتهايى است كه از شدّت وضوح و روشنى شكّى در آنها نيست.
«وَ بِالزُّبُرِ- و با كتابهاى زبور.»
كه همان كتابهايى است كه بر پيامبران فرستاده شده و محتوى بر محتوى بر مجموعه معارف الهى، هدايت و دلايل آشكار و روشنگريهاست.
«وَ بِالْكِتابِ الْمُنِيرِ- و كتاب روشنى بخش.»
يعنى بصيرتها و بينشهاى روشن. و شايد فرق آن با «زبر- زبورها» اين باشد كه «كتاب المنير» به خصوص بيّنات محكمات كتابهاى (آسمانى) است، در حالى كه «زبر» همان متشابهات و مجملات است. با آن كه پيامبران با اين رسالتها و پيام گزاريهاى سه گانه آمدهاند، امتها ايشان را تكذيب كرده و دروغگو شمردهاند. بنا بر اين اى مبلّغان رسالتهاى خداوند! از تكذيب مردم پروا نكنيد، زيرا تكذيب آنها عادتى است كه پيش از آن كه شما رسالت خود را بياوريد نيز جريان داشته، و بايد بدانيد كه آنچه بر شما مىگذرد اين است كه قوم شما همان گونه كه رسولان پيشين را تكذيب كردهاند شما را نيز تكذيب كنند، اما خداوند خواه و ناخواه اين رسالت را بر آنها آشكار و مسلّط خواهد كرد.
[26] «ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ- سپس آنهايى را كه كفر مىورزيدند فرو گرفتم. عقوبت من چگونه بود؟»
و اين نيز سنّتى است. عقوبت خدا نسبت به آنها: يعنى عذابى سخت كه آنها را بدان عذاب ريشه كن مىكند. آيا از تاريخ خود عبرت نمىگيرند، و شدّت عذاب خدا را نسبت به روش تكذيبى كه در پيش گرفتهاند نمىدانند؟