[27] از بارزترين چيزهايى كه خرد آدمى را برمىانگيزد، و او را بر آن مىدارد كه به ژرفاى حقايق فرو رود، تفاوتها و جريانهايى است كه در طبيعت بروز مىكند و آگاهى ما را نسبت به تدبير خداوند، و قرار داشتن او بر عرش قدرت مىافزايد، زيرا اداره امور گوناگون كه هر يك از آنها به انجام وظيفهاى معيّن مىپردازند و هماهنگى ميان آنها و ديگر امور، بزرگترين گواه خبرگى و قدرتمندى است. به نظر مىرسد سياق آيات در اين جا ما را بدين جريانها و تفاوتها يادآور مىشود و سپس بيان مىكند كه كسانى كه از پروردگار خود بيم و پروا دارند همان عالماناند.
«أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً- آيا نديدهاى كه خدا از آسمان باران فرستاد؟»
آب باران يكى است امّا خداوند به وسيله آن ميوههايى گوناگون و رنگارنگ مىروياند.
«فَأَخْرَجْنا بِهِ ثَمَراتٍ مُخْتَلِفاً أَلْوانُها- و بدان ميوههاى گوناگون رويانيديم؟» «ألوان»
يعنى رنگها جانب ظاهر و آشكار اختلاف و تنوّع هستند، ولى جوانب ديگر را نيز نشان مىدهند و منعكس مىسازند كه عبارت است از: اختلاف در مزه، و شكل و فايده، و ميل مردم بدانها. كشتزارها و دشتها را رها مىكنيم و به كوهها مىپردازيم كه خداوند درباره آنها مىگويد.
«وَ مِنَ الْجِبالِ جُدَدٌ بِيضٌ- و از كوهها راهها پديد آورديم، سفيد.»
جدّد از جادّه و همان راه يا طريق است.
«وَ حُمْرٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُها وَ غَرابِيبُ سُودٌ- و سرخ و رنگارنگ و به غايت سياه.»