«إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ- تو مىميرى و آنان نيز مىميرند.»
وقتى پيامبر (ص) با وجود عظمت و جلال و مقام خود رحلت مىكند، آيا يك تن از ما باقى مىماند؟
خداى تعالى گويد:
«وَ ما جَعَلْنا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ أَ فَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ- ما پيش از تو هيچ بشرى را جاويدان نساختهايم، چه سان اگر تو نيز بميرى آنها جاويدان بمانند؟» «41».
به نظر چنين مىرسد كه اين خطاب تنها اختصاص به پيامبر خدا (ص) ندارد، و هر كس كه قرآن بخواند مورد اين خطاب است، زيرا قرآن به زبان (به در مىگويم، ديوار تو گوش كن) نازل شده است. بدين سان اين آيه در نفوس ما هشيارى و بيدارى را برمىانگيزد و به اعصاب ما لرزه مىاندازد و در خرد ما پويايى پديد مىآورد و در دلهايمان آرامشى به وجود مىآورد، پس چه بزرگ هيبتى است مرگ را، اين درى كه رفت دارد و برگشت ندارد، و هر كس از آن بگريزد نجاتى از دست آن ندارد، كجا رفتند عزيزان ما كه هر روز آنان را بر دوش خود به گورستان رفتگان مىبريم، و در برابر كالبدهايشان هراسان مىايستيم و در گوش خود نداى حق را مىشنويم كه در آن لحظه مىگويد:
هر گاه جنازهاى را به گورستان بر دوش مىبرى، بدان كه پس از آن خود نيز بر دوش برده خواهى شد.
و امام على- عليه السلام- گويد:
«اگر بنده اجل خود و شتاب ورزى آن را به سوى خود ببيند به يقين آرزوجويى را دشمن مىدارد و دنياطلبى را رها مىكند». «42»
41- الانبياء/ 34. 42- نور الثقلين، ج 4، ص 489.