تفسیر هدایت جلد 11

در اين درس قرآن مقايسه‏اى ميان كسى كه راست آورده و آن را تصديق كرده با كسى كه بر خدا دروغ مى‏بندد و حق را تكذيب مى‏كند و مدّعى است كه خدا همتايانى دارد به عمل مى‏آورد، و پس از آن خدا كفايت خود را به رسول خويش اعلان مى‏كند، با آن كه مشركان او را از كسانى كه به جاى خدا به خدايى گرفته‏اند مى‏ترسانند. قرآن بيان مى‏كند كه آنها نمى‏توانند كسى را كه خدا هدايتش كرده گمراه سازند، و آن كسانى كه به جاى خدا به خدايى گرفته شده‏اند نمى‏توانند گزند را از ما دور سازند يا خير را از ما بازدارند.

شرح آيات

[30] از بارزترين و خطرناكترين مصيبتهاى بشر فرو بسته شدن دل او از حقايق آفرينش، و ايمان او به مقياسهاى شخصى خود است كه با آنها رويدادها و اشخاص پيرامون خود را ارزيابى مى‏كند، پس چگونه آدمى از اين مصيبت كه ديگر آدميزادگان را فرا گرفته رهايى يابد، و به تعبير ديگر چگونه انسان از آزمندى خود بپرهيزد و از زندان تنگ نفس خود به پهنه فراخ حق درآيد؟

شك نيست كه آگاهى نسبت به مرگ و رستاخيز و سپس ايستادن در برابر دادگاه حق نزديكترين راه رهايى از اين بليّه است، زيرا اعتقاد انسان به وجود مقياسهاى عينى ثابت نزد خدا و اين كه به زودى با پندارها و گفتارها و كردارهاى خود عرضه آن مقياسها مى‏شود، و خواه و ناخواه به زودى بر اساس همان مقياسها محاكمه خواهد شد، تمام اينها او را هوشيار مى‏سازد و به رشد فطرتش باز مى‏گرداند و عقلش را در برابر هواى نفسش پرورش مى‏دهد و او را وا مى‏دارد كه امروز و پيش از گذشتن فرصت به جستجوى آن مقياسها برآيد.

بدين سان ايمان به رستاخيز ما را به ايمان به تمام حقايق فرا مى‏خواند، و اين ايمان، چنان كه پيشتر گفتيم، سنگ بنلاد در ساختار بناى بلند معرفت و شناخت نزد انسان است، و پيش از ايمان به رستاخيز ناگزير بايد نسبت به مرگ
آگاه و هشيار باشد.