اين مبارزه طلبى از جانب پيامبر (ص) از روح اطمينان به سبب پشتيبانى و كفايت و بندگى خدا سرچشمه مىگيرد، و واجب است اهل رسالت بدين روح آراسته باشند و هم چنان كه پيامبر (ص) گفت بگويند: اى قوم! هر كار مىخواهيد بكنيد و هر نيرنگى مىخواهيد ببازيد، و هر ستمى مىخواهيد برانيد و هر چه مىخواهيد بكشيد، ما رهسپار راه خويشيم و نتايج آن به زودى آشكار خواهد شد.
[40] و آن جا در مىيابند و مىدانند كه:
«مَنْ يَأْتِيهِ عَذابٌ يُخْزِيهِ وَ يَحِلُّ عَلَيْهِ عَذابٌ مُقِيمٌ- چه كسى به عذابى كه خوارش مىسازد گرفتار مىشود، يا عذاب جاويد بر سر او فرود مىآيد.»
پس در دادگاه عدل الهى مقرر مىشود كه چه كس صالح و نيكوكار و چه كس مفسد و تبهكار است، و در آن جا ميزان حقّ است و مقياسها درست ... و يادآورى قرآن بدان روز تحقّق تعادل در نفوس سالم و درست است تا به معيارهاى خطا كننده مادّى روى نياورند.
[41] پس در اين صورت كسى كه به وسيله اين كتاب هدايت يافته در آن روز نگرانى و بىتابى بزرگ ايمن و آسوده است، و آن كه گمراه شده به زيان خود به گمراهه رفته و او يگانه زيان ديده است، چه در روز قيامت خود و خانواده خود را زيان مىكنند.
«إِنَّا أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ- ما اين كتاب را به حق براى هدايت مردم بر تو نازل كرديم.»
قرآن است كه مقياس روز قيامت است، و در روز قيامت به صورت مجسّم ظاهر خواهد شد، پس ناگزير بايد آن را در دنيا مقياس خود قرار دهيم.
«فَمَنِ اهْتَدى فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيْها- پس هر كس كه هدايت يافت به سود خود اوست، و هر كه گمراه شد به زيان خود به گمراهى افتاده.»
پس هدايت به سود خود او و گمراهى به زيان شخص اوست.
«وَ ما أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ- و تو وكيل و گماشته بر آنها نيستى.»
هر كسى بايد خود با سرنوشت خويش روبرو شود، و به اراده خود راهش را برگزيند، و مسئوليّت به گزينى و اختيار خود را تحمّل كند، و هيچ كس مسئوليّت او را بر عهده نمىگيرد، حتى پيامبر وكيل قوم خود نيست، بلكه او بيم دهنده و هشدار دهنده است.