تفسیر هدایت جلد 11

«قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ- بگو: خدا براى من بس
است. توكّل كنندگان به او توكّل مى‏كنند.»

پس خدا مرا بس و توكّل و پشتگرمى و اعتماد و همه چيز من تنها و تنها به اوست.
اين آيات دلگرمى براى پيامبر و براى كسى است كه حامل رسالت پروردگار خويش است تا سست نشود و از كافران و كسانى كه آنها را به جاى خدا مى‏خوانند، نترسد، چه خدا مواردى را كه در زير مى‏آيد تضمين كرده است:

1- بسنده بودنش را براى پيامبر خود و هر كس كه پس از او حامل رسالت اوست از بيم دادن كافران بدو.

2- اين را كه خداى سبحان كافران و كسانى را كه آنها به جاى او مى‏خوانندشان گمراه مى‏كند و به راه راست رهنمون نمى‏شود.

3- اين را كه خدا به زودى كسانى را كه ايمان آورده‏اند هنگامى كه به هدايت او متوسّل شوند راهنمايى مى‏كند و هرگز كارهايشان را به گمراهه نمى‏كشاند.

4- اين كه خدا مسلّط و پيروزمند و انتقام گيرنده است، و شدّت خود را از كسانى كه كفر مى‏ورزند باز نمى‏دارد، و به زودى همچون پيروزمندى انتقام گيرنده آنها را مى‏گيرد و به كيفر مى‏رساند.

5- اين كه وقتى خدا خيرى را براى مؤمنان بخواهد هيچ نيرويى نمى‏تواند ايشان را شكست دهد، و همانا پشتيبانى و بسندگى و كفايت ايشان بر عهده خداست، زيرا خدا چنان اراده كرده است.

[39] و هنگامى كه خدا پيامبر را مطمئن مى‏سازد به او فرمان مى‏دهد كه با كافران مبارزه كند:

«قُلْ يا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى‏ مَكانَتِكُمْ إِنِّي عامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ- بگو:
اى قوم من، بر وفق امكان خويش عمل كنيد، من نيز عمل مى‏كنم، و به زودى خواهيد دانست.»