پس از قسم خوردن به شأنى با عظمت كه از آن قرآن حكمت آموز است، پروردگار ما سرور آفريدگان (يس) محمد (ص) را مخاطب قرار مىدهد و گويد كه او از پيامبران مرسل است و بر راه راست مىرود، و اين كتاب (قرآن) فروفرستاده از جانب پروردگار آمرزنده مهربان است و هدف آن هشدار دادن به گروه جاهلان است هم چنان كه به پدرانشان پيشتر هشدار داده شده بود ولى دلهاى آنان چون سنگى سخت شده است و ايمان نمىپذيرند. آيا كسى را كه غل بر گردنش نهادهاند و سرش به گونهاى رو به بالا قرار گرفته كه چيزى را در برابر و پيش پاى خود نمىبيند، ديدهاى؟
آيا چنين كسى مىتواند پيرامون خود را بنگرد؟
آيا كسى كه در برابر و پشت سرش سدّى بلند قرار دادهاند و ديده او را پردهاى ستبر فراگرفته مىتواند ببيند؟
هرگز ... همچنين هشدار و بيم دادن براى اينان سودى ندارد، خواه به آنها هشدار دهى يا هشدار ندهى، در هر حال ايمان نمىآورند.
در واقع قرآن به كسى هشدار مىدهد كه از آن پيروى مىكند و هدايت مىجويد و از آيات آن اطاعت مىكند و در دل از پروردگار رحمان مىترسد و پروا دارد، و اين امر مهلكههايى را كه بدو هشدار داده شده از وى دور مىسازد. خداوند بشارت مىدهد كه گناهان و لغزشهاى پيشين او را مىآمرزد و پاداشى بدو مىدهد كه در آن روزى و بزرگوارى باشد، و كمال اين پاداش در آخرت است، آن جا كه مردگان زنده مىشوند، و آنچه پيشاپيش براى زندگى خود در آن جا فرستادهاند و آثارى كه پشت سر خود (در اين عالم) بر جاى نهادهاند همه نوشته و ثبت شده است.
(و اين رسالت (يعنى اسلام) بر اساس و به دنبال رسالتهاى الهى پيش از خود آمده است)