خوددارى از همآغوشى مگر پس از پرداخت آن) فقط عقوبتى است كه شرع براى اين قضيه مقرر داشته و از باب به رسميّت شناختن و نيك شمردن اين عادت نيست.
[4] «فَمَنْ لَمْ يَجِدْ- امّا كسى كه نيابد» بندهاى را كه آزادش كند، يا به سبب نداشتن بهاى او يا به سبب آن كه اساسا بندهاى موجود نباشد .. «فَصِيامُ شَهْرَيْنِ مُتَتابِعَيْنِ- پس دو ماه روزه پى در پى».
دو ماه پيوسته پى در پى بى گسستگى مگر به سببى مشروع، و اگر اين دو ماه يك روز از يكديگر جدا شوند و فاصله در ميانشان افتد بر مرد واجب است كه تمام اين روزهدارى را تكرار كند تا ماه دوم بى كم و كاست و لو يك روز به ماه اول پيوندد، «22» و عقوبت نفسانى آميزش جنسى نيز با حدود و شروط خود (در طول اين دو ماه) هم چنان باقى مىماند.
«مِنْ قَبْلِ أَنْ يَتَمَاسَّا- پيش از آن كه با يكديگر تماسّ يابند» و اگر مرد اين حد را بشكند هم كفّاره ظهار و هم كفّاره شكستن حدّ (دو كفّاره) بر او واجب مىآيد. از زراره و چند راوى ديگر، از ابى بصير، از ابى عبد اللّه الصادق (ع) روايت شده كه گفت: «اگر ديگر بار، پيش از آن كفّاره را بتمامى داده باشد، همآغوشى كند كفّارهاى ديگر بر عهده اوست، و در اين امر اختلافى نيست». «23»
هدف كفّاره روزه دو ماهه پى در پى تربيت نفس مرد ظهار كننده و مجازات او از لحاظ نفسانى است نه مجازات مالى چنان كه در مورد آزاد كردن بنده مراد است. و اين همه براى آن است كه خداوند احترام و نگهداشت خانواده را بر بندگان خود واجب سازد و ارزش و پايگاه زن شريك زندگى و حرمت وى را به
22- شرائع الاسلام، ص 256. 23- همانجا.