سپس اين وحى الهى منظرهاى از آخرت را پيش چشم ما مىگسترد، آنجا كه مردان و زنان مؤمن حركت مىكنند و نور ايشان كه با انفاق و وام نيكو (قرض الحسن) در راه خدا به وجود آمده پيشاپيش و در جانب راست آنان گسترده شده و پيش مىرود. آنان جاودانه در بهشت جاى دارند، در حالى كه دو رويان و منافقانى كه بخل ورزيدند يا در راهى جز براى خداى تعالى بذل مال كردند، در تيرگيها و زير شكنجه و عذاب دچار پريشان مغزى و جنوناند، و در آنجا در برابر رهايى از شكنجه از آنان فديه و جان بهايى نمىپذيرند گر چه به اندازه زمين انباشته از طلا باشد، در حالى كه مىتوانستند با انفاقى معيّن و محدود در دنيا، در راه خدا و فرمانبردارى از پيامبر و اولياء او خويشتن را از دوزخ بازخرند و رها سازند، امّا آنان (دلهاى) خود راه تباه ساختند و درنگ كردند و در گمان افتادند و آرزوهاى دروغين آنان را فريفت و شيطان به آنان نيرنگ زد.
[7] پروردگار ما پس از آن كه از خلال صفات خود چون توانايى بر هر چيز و دانش به همه چيز به ما مىشناساند و بيان مىكند كه او اوّل و آخر و ظاهر و باطن و آفرينندهاى است كه اين ملك پهناور از آن او و تدبير به دست اوست، ما را به ايمان نسبت به ذات والاى خود فرا مىخواند، بدين اعتبار كه اين (شناخت صفات مذكور) پايه و اساس و ايمان است. آيا ايمان راستين نه همان است كه بر شناخت استوار مىشود؟
«آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَنْفِقُوا- به خدا و فرستاده او ايمان آوريد و انفاق كنيد.»
برخى مىپرسند: آيا اين خطاب متوجّه مؤمنان است؟ كه اين تحصيل حاصل است، زيرا آنان خود مؤمناند و ايمان آوردهاند، يا متوجّه غير مؤمنان است؟
كه اين جايز نيست زيرا امر و فرمان تنها مؤمن را ملزم مىكند.
پاسخ اين است كه: