قرآن در آغاز سوره حديد كه براى تحقق بخشيدن به عدالت، يعنى همان هدف رسالتهاى الهى، به ما دستور انفاق مىدهد، ما را يادآور مىشود كه آنچه در آسمانها و زمين است خدا را تسبيح مىگويد. (پس روا نيست كه ما هيچ چيز از اين قبيل را تقديس كنيم و به ستايش گيريم). و خداوند مقتدر و حكيم و يگانه مالك و دارنده آسمانها و زمين است (و از انفاق ما بىنياز، و مائيم كه از عطاى او بهره مىبريم) و اوست اوّل، بى آن كه پيش از او اوّلى ديگر بوده باشد و هموست آخر، پس ذات منزّه او با تغيير زمانها دستخوش دگرگونى نمىشود و ظاهر است بر همه چيز به غلبه (و اقتدار) و باطن داناست به هر چيز.
او آسمانها و زمين را در شش روز بيافريد، و اين گواه كمال قدرت و وسعت دانش و حسن تدبير اوست و او بر جنبش و دگرگونى چيزها چيره و مسلّط است، و آنچه را به زمين فرو مىرود، از باران و مواد و پرتوها، و آنچه را از زمين بيرون مىآيد، از گازها و گياهان، و آنچه را از رحمت خود به وسيله فرشتگان به زمين مىفرستد و آنچه به فراز مىرود از فرشتگان و اعمال و نيّتها، همه را مىداند و مىشناسد، و او با آفريدگان خويش است هر جا باشند. و او مالك حقيقى آسمانها و زمين است و همه كارها مرجوع به اوست. پس اوست كه تقدير مىراند و تدبير مىكند و سرانجام بدوست، و نشانه تدبير او پياپى رسيدن شب و روز در تابستان و