از ابو جعفر امام باقر- عليه السلام- روايت شده است كه گفت:
«هر كس سوره «لا أقسم» را فراوان بخواند و به آن عمل كند، خداى عزّ و جلّ او را با رسول اللَّه- صلّى الله عليه وآله- از گور خود به بهترين صورت بر مىانگيزد و به او بشارت مىدهد و در روى او مىخندد تا اين كه از صراط و ميزان بگذرد».
نور الثقلين/ ج 5 ص 461
آيا آدمى چنان گمان مىكند كه او را بيهوده رها مىكنيم؟ چه چيز در ساختمان و هويت او دليل بر تصور اين بيهودگى است؟ آيا دليل آن گذشتن آفرينش وى از مراحل گوناگون است، يا فطرت استوارى كه دارد، يا نفس نكوهشگر وى كه او را، على رغم بهانههايى كه براى خود مىتراشد، نسبت به خودش بينا و صاحب بصيرت مىسازد، يا حجتهاى استوار و كافى و بزرگترين آنها قرآنى كه پروردگار خود گرد آوردن و بيان كردن آن را متكفل بوده است؟