البول و العذرة و الدّم فقال طين المطر لا ينجس)(1)
و سؤال كردند از حضرت صادق (صلوات الله عليه) از گل باران كه به جامه مىرسد و در آن بول، و غايط، و خون هست چنانكه متعارف است، و در كوچها مىباشد. حضرت فرمودند كه گل باران از اين نجاسات نجس نمىشود يا جامه شما را نجس نمىكند.
و حمل كردهاند كه در حال آمدن باران مراد است اگر عين نجاسات باشد و بعد از باران اگر عين نجاسات نمانده باشد باران آن را پاك كرده است، و در حال آمدن هر چند نجاست باشد ضرر ندارد و سرايت به گل نمىكند چون باران به منزله آب روان است. و آيات گذشت كه آب آسمان مطهر است.
(و سأل علىّ بن جعفر اخاه موسى بن جعفر (صلوات الله عليهما) عن البيت يبال على ظهره و يغتسل من الجنابة ثمّ يصيبه المطر أ يؤخذ من مائه فيتوضّأ به للصّلاة فقال اذا جرى فلا باس به)(2)
بسند صحيح روايت نموده است على بن جعفر كه سؤال كرد از برادرش حضرت امام موسى كاظم (صلوات الله عليهما) كه هر گاه خانه بر پشت بام او هميشه بول كنند، و غسل جنابت كنند «و غالب اوقات سؤال غسل جنابت از جهت ازاله منى است» و باران مىآيد آيا از آن آب باران وضو مىتوان ساخت از جهت نماز، حضرت فرمودند كه هر گاه باران آن مقدار بيايد كه جارى شود باكى نيست، و بام را پاك مىكند و آب آن نيز پاكست.
و محتملست كه مراد اين باشد كه تا باران مىآيد آن آب پاكست، اما اول اظهر است و موافق احاديث ديگر است. و اين حديث بحسب مفهوم دلالت مىكند كه اگر باران جارى نشود پاك نمىكند چنين جائى را كه بسيار بول كرده باشند، و ازاله منى كرده باشند.
و شيخ طوسى استدلال كرده است به اين حديث كه تا باران از ناودان روان