ذلك الماء)(1)
پس اگر شخصى وضو سازد از آبى كه متغير باشد به نجاست، يا غسل كند، يا جامه را از آب نجس بشويد و نماز كند كه واجب است كه وضو، و غسل را اعاده كند، و نماز را اعاده كند خواه عمدا كرده باشد يا نسيانا يا جاهلا چون نماز مشروط است به طهارت، و هر گاه وضو و غسل باطل باشد نماز هم باطل است، و اعاده نماز مىكند در وقت، و خارج وقت و اما اگر جامه را باب نجس شسته باشد، و عمدا نماز كرده باشد باطل است، و در وقت و خارج وقت اعاده مىكند، و اگر جاهل مسأله باشد، و چنين كرده باشد مشهور ميان علما آنست كه حكم عامد دارد، و در وقت و خارج وقت اعاده مىكند، و بهتر آنست كه اگر در خارج وقت قضا كند بقصد احتياط قضا كند.
و اگر شخصى جاهل به نجاست آب باشد و جامه را شسته باشد، و بعد از نماز در آن جامه ظاهر شود كه نجس بوده است، مشهور آنست كه در وقت و خارج وقت هيچ يك قضا نمىكند. و بعضى گفتهاند كه در وقت اعاده مىكند، و اين قول احوط است، اما اظهر عدم وجوب قضاست مطلقا، و اگر نجاست را ديده باشد در آب و فراموش كرده ازاله نجاست به آن كرده باشد، در اين صورت مشهور آنست كه در وقت اعاده مىكند، و در خارج وقت قضا نمىكند، و اگر احتياطا در خارج نيز قضا كند بهتر است، و بعضى گفتهاند كه در وقت نيز اعاده واجب نيست، و خالى از قوت نيست و ليكن البته اعاده نمودن بهتر است و اين احكام خواهد آمد. و ظاهرا مراد صدوق عامد است، و در عامد خلافى نيست كه در همه صور اعاده و قضا مىكند، و هر ظرفى كه آب نجس در آن كرده باشند، و جامه را كه به آب نجس شسته باشند البته مرتبه ديگر مىشويند، و تطهير مىدهند و بر اين مضامين مذكوره اخبار بسيار وارد شده است، و اكثر آن خواهد آمد.
(فان دخل رجل الحمّام و لم يكن عنده ما يغرف او ما يغترف به