آن كه آبى ديگر بهم رسد كه به آن غسل كند پس حضرت (صلوات الله عليه) فرمودند كه هر گاه به نحوى كه از آب غسل مىكند از باران غسل كند كافيست.
و ظاهرش آنست كه نيّت غسل كند و اوّل قصد شستن سر بكند و ديگر بدن يا بعد از آن قصد جانب راست و بعد از قصد جانب چپ كند يا اگر باران عظيم باشد كه بىفاصله عرفى به همه اعضاء بعنوان جريان برسد كافيست، و بدل غسل ارتماسى خواهد بود.
و باز بسند صحيح از برادرش سؤال مىكند كه هر گاه شخصى خواهد كه وضو بسازد و به آب باران اعضاى وضو را بشويد آيا مجزيست حضرت فرمودند كه اگر بنحو وضو بشويد صحيح است و مجزى است به آن كه نيت بكند و اول رو را به باران دارد تا شسته شود و ديگر دست راست ديگر دست چپ بعد از آن مسح سر به آب وضو كند كه آب باران داخل آن نشود كه آب جديد شود و هم چنين مسح پاها.
و از اين باب است آن چه علما ذكر كردهاند كه هر گاه شخصى در ميان حوضى يا نهرى باشد رو را بر آب زند بعد از نيت و ديگر دست راست و ديگر دست چپ را و بعد از آن مسح سر و پاها كند به عنوانى كه به آب جديد نباشد بلكه اگر زير آب باشد و نيت بكند و اول رو را از آب بيرون آورد و بعد از آن دست راست را بيرون آورد و ديگر دست چپ را بقصد شستن صحيح است بشرط آن كه مسح به آب جديد نباشد.
(و روى اسحاق بن عمّار عن ابى عبد اللَّه عليه السّلم انّ ابا جعفر عليه السّلم كان يقول لا بأس بسؤر الفأرة اذا شربت من الاناء ان يشرب منه و يتوضّأ منه)(1)
و بسند كالصحيح روايت كرده است اسحاق از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) كه حضرت امام محمد باقر (صلوات الله عليه وآله) مىفرمودند كه باكى نيست به بازمانده موش هر گاه از ظرفى آب خورده باشد، آن