بن حازم كه عرض نمودم به خدمت حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) كه هر گاه شخصى سلس البول داشته باشد و قادر نباشد بر حبس بول چه كند؟
حضرت فرمودند كه هر گاه قدرت بر حبس آن نداشته باشد حق سبحانه و تعالى اولى است به آن كه او را معذور دارد از مخلوقين و ايشان معذور مىدارند بندگان خود را در چيزى كه بنده ايشان قدرت بر آن نداشته باشد (اكرم الاكرمين و ارحم الراحمين) چگونه معذور ندارد پس كيسه با خود نگاه دارد كه بول تعدى نكند.
و شيخ طوسى رحمه اللَّه از آن حضرت (صلوات الله عليه) به اسناد صحيح روايت كرده است كه از آن حضرت سؤال كردند از سلس البول حضرت فرمودند كه در وقت نماز كيسه با خود نگاهدارد كه بول تعدى نكند.
و به سند موثق كالصحيح از آن حضرت سؤال كردند كه اگر شخصى از ذكرش قطره قطره بول يا خون آيد چه كند؟ حضرت فرمودند كه كيسه با خود نگاهدارد و وضو بسازد و نماز بكند كه اين بلاييست و آزمايشى است كه به آن مبتلا شده است و وضو را اعاده نكند مگر از حدثى كه از آن وضو مىسازد و ظاهرا مراد آنست كه به سبب سلس البول وضو را اعاده نكند اگر بول بعنوان متعارف، يا غايط، يا باد از او صادر شود وضو بسازد و بعد از اين حديث حريز خواهد آمد.
(و من بال و لم يتغوّط فليس عليه الاستنجاء و انّما عليه غسل ذكره، و من تغوّط و لم يبل فليس عليه أن يغسل ذكره و انّما عليه ان يستنجى)(1)
و كسى كه بول كرده باشد و غايط نكرده باشد استنجاى غايط بر او واجب نيست بلكه ذكرش را مىشويد و بس، و كسى كه غايط كرده باشد و بول نكرده باشد بر او استنجاى بول لازم نيست و اين عبارت حديث موثق عمار است كه از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) روايت كرده است و