بابى است در بيان صفت وضوء حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) چون حق سبحانه و تعالى مىدانست حماقت و بلاهت منافقانى كه در خدمت آن حضرت بودند، و مىدانست كه جمعى كه شعورى دارند بيشتر متوجه دنيا و جاه خواهند شد: خليفه از جهت آن حضرت مقرر ساخت كه معصوم باشد و خطا نكند و دروغ بر آن حضرت نه بندد، و جميع امت از سنى و شيعه متفقند كه در ميان اصحاب حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) اعلم از حضرت امير المؤمنين (صلوات الله عليه) نبود، بلكه در همه كتابهاى خود ذكر كردهاند كه در شهرستان علوم سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) سيد الوصيين (صلوات الله عليه) بود.
و وقتى كه حضرت از دنيا رفت مشهور آنست كه چهار صد هزار صحابه داشت نمىدانستند كه حضرت چگونه وضو مىساخت با آن كه اكثر اوقات در برابر ايشان وضو مىساخت و خلافى نبود كه اذان چنان مىگفتند كه همه كس مىشنيدند و هر روز پنج مرتبه مىگفتند بر منارات، مع هذا بعد از حضرت نزاع در آن واقع شد چنانكه خواهد آمد و سبب اشتباه اين شد كه چون اكثر مسلمانان ساكنان صحرا بودند و كفش نمىپوشيدند و اگر مىپوشيدند نعلين عربى در پا مىكردند و پاشنه پاى ايشان مىتركيد به وسيله دواى آن بر پاشنه پاى خود بول مىكردند و با آن حال داخل مسجد مىشدند حضرت سيد المرسلين