لوامع صاحبقرانی جلد 1

(صلّى الله عليه وآله وسلّم) مبالغه در نجاست بول مى‏فرمودند، و مى‏فرمودند كه پايهاى خود را بشوييد و داخل مسجد شويد واى بر آن پاشنهاى نجس كه در جهنم خواهد بود اگر نشويند و داخل مسجد يا داخل نماز شوند. بعد از آن خلاف شد كه پا شستن جزو وضو است يا نه جمعى كه درد دين داشتند و مكرر از حضرت ديده بودند و معنى قرآن را شنيده بودند پا را مسح مى‏كردند به نص قرآن، و نص آن حضرت، و فعل آن حضرت.

و جمعى از منافقانى كه منصب خلافت آن حضرت را غصب كرده بودند و مى‏دانستند كه اين جماعت تابع حضرت امير المؤمنين (صلوات الله عليها)ند اگر ايشان حديثى از آن حضرت (صلوات الله عليه) نقل مى‏كردند نمى‏شنيدند، و عمده نقل كنندگان وضو در صحاح سنيان عثمان بن عفان، و ابو هريره، و عبد اللَّه بن زيد است كه در صحاح ايشان مذكور است.

آخر از جمله چهار صد هزار اصحابى كه وضوى آن حضرت را همگى مى‏ديدند همين سه كس قول ايشان معتبر بود، و اهل البيتى كه هميشه حضرت در خانه ايشان بود، و اكثر وحى‏ها در خانه ايشان نازل شد، و حق سبحانه و تعالى آيه عصمت در شأن ايشان فرستاد، و در دعاى مباهله محتاج به ايشان بود، و سوره هل اتى در شأن ايشان نازل شد. بلكه اكثر قرآن به اعتراف سنيان قول ايشان در وضو اعتبار نداشت چون آن جماعت معين ايشان بودند و اهل البيت دشمن ايشان بودند للّه.

حاصل آن كه چون حضرات ائمه معصومين (صلوات الله عليهم) مى‏ديدند كه دين از دست رفته است، و به گفته ايشان اعتماد نمى‏كردند فعل را با قول منضم مى‏ساختند و خود در برابر اصحاب وضو مى‏ساختند، و مى‏فرمودند كه رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) اين چنين وضو مى‏ساخت و هم چنين هر جا كه ايشان آن افعال را در برابر بفعل مى‏آوردند و نسبت به حضرت مى‏دادند وجهش‏