هر گاه چيزى در چاه افتد و بوى آب را متغير سازد - لوامع صاحبقرانی جلد 1

به ابو بصير موثق است و او ذكر كرده است كه جمعى در خانه فرود آمديم كه در آن خانه چاهى بود كه در جنب آن چاله بود كه فاصله ميان چاه و چاله تقريبا دو ذرعى بود پس يارانى كه با من بودند وضو نساختند از آب آن چاه و كار بر ايشان مشكل شد كه مى‏بايست آب را از بيرون بياورند پس همه به خدمت حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) رفتيم و واقعه را عرض نموديم پس حضرت فرمودند كه از آن چاه وضو بسازيد كه آن چاله را راهى هست بجويى كه آن جو به دريا مى‏ريزد.

بدان كه محتملست كه در مدينه مشرفه بيت الخلاها را بهم راه داده باشند در زير زمين چنانكه چاههاى نجف اشرف همه بهم راه دارند و همه سر به دريا گذارند چون دريا نزديك است و ممكنست كه مراد اين باشد كه چون آب زير زمين بهم راه دارند و به دريا نيز اتصال دارند كنايه از ماده باشد كه چون هر دو ماده دارند دير متغير مى‏شود و تا متغير نشود نجس نمى‏شود.

هر گاه چيزى در چاه افتد و بوى آب را متغير سازد

(و متى وقع فى البئر شى‏ء فغيّر ريح الماء وجب ان ينزح الماء كلّه فان كان كبيرا و صعب نزحه فالواجب ان يتكارى عليه اربعة رجال يسقون منها على التراوح من الغدوة إلى الليل)(1)

و هر گاه چيزى در چاه افتد و بوى آب را متغير سازد واجبست كه جميع آب را بكشند پس اگر آب بسيار باشد و مشكل باشد كشيدن آب آن چاه واجبست كه كرايه كنند چهار كس را كه آب بكشند به عنوانى كه يكديگر را راحت دهند از صبح تا شام.

و اين معنى در حديث كالصحيح واقع شده است و صدوق از آن خبر برداشته است چون در آن خبر مى‏پرسد از حضرت (صلوات الله عليه) از سگ و موش و خوك حضرت مى‏فرمايد كه كل آب را بكشند پس اگر آب غلبه كند تراوح كنند پس آن كه واقع شده است در اينها كه كل را بكشند حمل مى‏بايد كرد بر صورت تغيّر آب تا جمع شود در ميان اخبار چنانكه شيخ نيز چنين كرده‏