در روايتى واقع شده است كه هر جا وزغي را بكشد غسل بر او لازم است‏ - لوامع صاحبقرانی جلد 1

است، و هم چنين اگر قصد جنابت كند جمعى كثير كافى مى‏دانند از غسل جمعه، و اگر قصد غسل جمعه كند خلافست، و مشهور آنست كه مجزى نيست از غسل جنابت و حق اينست كه اين نيز مجزيست.

اما بهتر آنست كه اول غسل جنابت بكند و بعد از آن غسل جمعه احتياطا به جا آورد باين قصد كه اگر مطلوب الهى باشد فبها و الا لغوى باشد، و هم چنين در صورتى كه غسل جنابت و حيض جمع شده باشد اولى آنست كه اول غسل جنابت را واقع سازد و بعد از آن غسل حيضى احتياطا بكند تا بقول همه علما عمل كرده باشد و اللَّه تعالى يعلم.

در روايتى واقع شده است كه هر جا وزغي را بكشد غسل بر او لازم است‏

(و روى انّ من قتل وزغا فعليه الغسل)(1)

و در روايتى واقع شده است كه هر جا چلپاسه را بكشد بر او لازم است غسل. و كلينى به اسناد خود از عبد اللَّه بن طلحه روايت كرده است كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) از وزغ كه چلپاسه‏اش مى‏گويند و آن چه در معموره است مارمالى مى‏گويند و آن چه در صحراست بزرگش را آفتاب پرست مى‏گويند و كوچكش را انگشت عروسان و همه پنجه مثل آدمى دارند، و بعضى سوسمار را نيز از افراد وزغ مى‏دانند حضرت فرمودند كه رجس است يعنى نجس و لهذا جمعى قايلند به نجاستش و بعضى حمل بر مبالغه كرده‏اند پس حضرت فرمودند كه همه افراد آن مسخند و چون آن را بكشى غسل بكن، بعد از آن فرمودند كه پدرم مى‏گفت كه هر يك از بنى اميه كه مى‏ميرند بصورت وزغ مى‏شوند و چون عبد الملك بن مروان مرد مسخ شد بصورت وزغ و ناپديد شد و فرزندانش از فضيحت و رسوايى ترسيدند چوبى تراشيدند و كفن در آن پوشانيدند و دفن كردند و كسى بر اين معنى مطلع نشد مگر ما و فرزندانش.

و احاديث معتبره در اين باب وارد شده است تا آن كه دميرى در كتاب حياة الحيوان از مستدرك حاكم كه معتمد عليه سنيانست از عبد الرحمن بن‏