وضو ساختن از آبى كه از اعضاى وضو ريخته باشد - لوامع صاحبقرانی جلد 1

وضو ساختن از آبى كه از اعضاى وضو ريخته باشد

(و لا باس بالوضوء بالماء المستعمل و كان النّبيّ (صلّى الله عليه وآله وسلّم) اذا توضّأ اخذ النّاس ما يسقط من وضوئه فتوضّأوا به)(1)

و در تهذيب به جاى فتوضّأوا فيتوضّئون به است يعنى باكى نيست وضو ساختن از آبى كه از اعضاى وضو ريخته باشد، و مقرر بود كه چون حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) وضو مى‏ساختند مردمان آب وضو آن حضرت را تيمنا و تبركا برمى‏داشتند، و وضو مى‏ساختند.

و اين حديث را شيخ مسندا از زراره روايت كرده است، و چون كتاب زراره نزد صدوق بوده است، ظاهرش آنست كه صدوق از آنجا نقل كرده باشد، يا از كتاب بزنطى، و در سند شيخ ضعفى هست به احمد بن هلال، و ظاهر آنست كه احمد از اين كتب روايت مى‏كند، و لهذا ارباب حديث اعتماد نموده‏اند بر مرويات او از كتاب مشيخه حسن ابن محبوب، و كتاب نوادر ابن ابى عمير.

و غرض از نقل اين خبر رد است بر سنيان كه اكثر ايشان آب غساله وضو را نجس مى‏دانند، با آن كه خود نقل كرده‏اند اين را كه آب وضوى آن حضرت را بواسطه تيمن مى‏بردند، و اگر نجس مى‏بود حضرت البته ايشان را منع مى‏فرمودند، و اگر آب وضوى آن حضرت پاك بود، و آب وضوى مردم نجس هر آينه مى‏بايست يك بار بفرمايند كه نجس است، و از آن اجتناب بكنيد، حتى آن كه بسيار حديثى بر آن حضرت بستند، و در يكى از كتب حديث ايشان نيست كه حضرت حكم به نجاست كرده باشد، يا اجتناب از آن كرده باشد.

آبى كه كه شخصى به آن آب وضو ساخته باشد

(و الماء الّذى يتوضّأ به الرّجل فى شى‏ء نظيف فلا باس ان ياخذه غيره فيتوضّأ به، فامّا الماء الّذى يغسل به الثّوب، او يغتسل به من الجنابة، او تزال به نجاسة فلا يتوضّأ به)(2)

و آبى كه كه شخصى به آن آب وضو ساخته باشد در ظرف پاكيزه، پس باكى نيست كه شخصى ديگر از آن‏