موش و سگ هر گاه از نانى بخورند يا بو كنند - لوامع صاحبقرانی جلد 1

نمى‏كنند و همگى دلالت مى‏كند بحسب ظاهر بر آن كه آب چاه به ملاقات ميته نجس نمى‏شود.

و ممكنست كه حمل كنند بر آن كه مراد راويان از علم ظن بوده است كه چون الحال ديده‏اند گمان كرده‏اند كه پيشتر افتاده بوده است و ليكن اين گمان بد است به فضلاى اصحاب آن حضرت كه علم را از ظن فرق نكرده باشند و دلالت مى‏كند بر عدم قبول بئر نجاست را مگر با تغير، با احاديث بسيار كه بعد از اين مذكور خواهد شد إن شاء اللَّه در مبحث چاه.

موش و سگ هر گاه از نانى بخورند يا بو كنند

(و الفأرة و الكلب اذا اكلا من الخبز او شمّاه فانّه يترك ما شمّاه و يؤكل ما بقى)(1)

و موش و سگ هر گاه از نانى بخورند يا بو كنند پس نمى‏خورند از آن موضعى كه اينها بو كرده‏اند يا خورده‏اند و باقى را مى‏خورند چون غالب اوقات نزديك بينى هر دو تر مى‏باشد، در خوردن و بوييدن سگ نخوردن به واسطه نجاست است و در موش از جهت كراهت يا ترك هر دو از روى استحباب باشد هر چند آنجا را آب كشند و پاك شود و كراهت خوردن به واسطه آنست كه سبب نسيان مى‏شود يا قائل شويم به حرمت در خوردن موش نيز هر گاه رطوبت لعاب آن در نان باقى باشد به اعتبار خباثت نه به اعتبار نجاست.

و اين مضمون در حديث صحيح على بن جعفر و حديث موثق عمار وارد شده است و احاديث بسيار وارد شده است در كراهت سؤر موش و در آن كه خوردن آن سبب نسيانست و در مناهى خواهد آمد.

وضو ساختن از حوضهائى كه در آنجا بول مى‏كنند

(و لا باس بالوضوء من الحياض الّتى يبال فيها اذا غلب لون الماء البول و ان غلب لون البول الماء فلا يتوضّأ منها)(2)

و باكى نيست وضو ساختن از حوضهائى كه در آنجا بول مى‏كنند هر گاه غالب باشد رنگ آب بر رنگ بول و اگر غالب باشد رنگ بول بر رنگ آب پس از آنجا وضو نمى‏توان ساختن و علما حمل كرده‏اند اين خبر را بر آن كه حوض كر باشد چون غالب‏