هر گاه زنى سال او پنجاه شود بعد از آن حيض نمى‏بيند - لوامع صاحبقرانی جلد 1

نهى به عبارت مذكوره و اين استنباط است مگر آن كه مرادش اعم از حرمت و كراهت باشد چون هر دو مشتركند در آن كه مباح نيستند و اين نيز خلاف متعارفست.

هر گاه زنى سال او پنجاه شود بعد از آن حيض نمى‏بيند

(و قال الصّادق (صلوات الله عليه) المرأة اذا بلغت خمسين سنة لم تر حمرة الّا ان تكون امرأة من قريش و هو حدّ المرأة الّتى تيأس من الحيض)(1)

حضرت (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمودند كه هر گاه زنى سال او پنجاه شود بعد از آن حيض نمى‏بيند مگر آن كه زنى باشد از قريش تا اينجا عبارت روايت صحيحه ابن ابى عمير است از بعضى از اصحاب ما از آن حضرت (صلوات الله عليه) و ما بقى كلام مصنف است و اين حد نااميدى زنان است از حيض.

و در روايت حسن كالصحيح يا صحيح چنانكه اكثر گفته‏اند از عبد الرحمن بن حجاج وارد شده است كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) فرمودند كه ابتداى نااميدى زنان از حيض وقتى است كه پنجاه سال تمام شود. و در مرسله بزنطى نيز وارد شده است كه حد يأس از حيض پنجاه سال است.

و كلينى رحمه اللَّه بعد از آن ذكر كرده است كه در روايت واقع شده است كه شصت سال است پس ظاهر مى‏شود كه شصت نسبت به قريشى باشد و پنجاه در غير قريشى و جمعى نبطى را ملحق به قريشى ساخته‏اند كه ايشان نيز در شصت سالگى يائسه مى‏شوند.

و روايتى نقل كرده‏اند كه در او وارد شده است و اكثر علما ذكر كرده‏اند كه آن روايت را نديده‏ام و دور نيست كه چون خون حيض و ولادت آن زنان را تا شصت سال ديده بوده‏اند حكم كرده بوده‏اند.

و قريشى زنى است كه از جانب پدر يا مادر نيز بر احتمالى نسبش به نضر بن كنانه رسد و اليوم آن چه معروفست از نسب ايشان علويند كه نسب ايشان‏