اين بابى است در بيان وصف وضوى حضرت امير المؤمنين (صلوات الله عليه) و زيادتى اين وضو بر وضوهائى كه گذشت به آن است كه در اينجا دعاها است و اگر نه در كيفيت واجبات و بسيارى از مستحبات مثل يكديگرند. و اين حديث باصطلاح متأخرين ضعيف است اما محمد بن يعقوب و صدوق رضي اللَّه عنهما حكم به صحت آن كردهاند و علما همگى به اين حديث عمل نمودهاند و در اكثر اسانيدى كه واقع شده است اين حديث به عبد الرحمن بن كثير هاشمى مىرسد و صدوق در كتب خود مسندا روايت كرده است و به او رسانيده است مثل شيخين است.
اما متن حديث و دعاها شهادت بر صحت حديث مىدهد زيرا كه مشتمل است بر حقايق بسيار كه محال است از امثال اين رواة كه توانند فهميد چه جاى آن كه وضع توانند نمود و عامه در كتب خود از آن حضرت روايت كردهاند و بعضى از حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) رأيت كردهاند با تفاوت قليلى.
(قال الصّادق (صلوات الله عليه) بينا امير المؤمنين (صلوات الله عليه) ذات يوم جالس مع محمّد بن الحنفيّة اذ قال يا محمّد ايتني بإناء من ماء أتوضّأ للصّلاة فاتاه محمّد بالماء فاكفاه بيده اليمنى على يده اليسرى)(2)
حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) و سلامه فرمودند كه روزى