كه حضرت رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمودند كه اگر نه شاق مىشد بر امت من هر آينه واجب مىكردم بر امت خود مسواك كردن نزد هر نمازى را. و ظاهر اين حديث تفويض است و الا رسول خدا را كى بود كه واجب كند. و تأويل كردهاند كه حق سبحانه و تعالى بر زبان من بر شما واجب مىكرد.
و بسند قوى از آن حضرت (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقول است كه مىفرمودند به اصحاب خود كه چرا دندانهاى شما زرد است چرا مسواك نمىكنيد.
(و روى لو علم النّاس ما فى السّواك لأباتوه معهم فى لحاف)(1)
و بسند موثق از حضرت امام محمد باقر (صلوات الله عليه) منقولست كه اگر مردمان مىدانستند كه چه ثواب بسيارى در مسواك هست هر آينه وقت خوابيدن در ميان لحاف با خود مىبردند كه چون بيدار شوند بىفاصله مسواك كنند يا آن كه در زير لحاف مسواك كنند تا خوابشان ببرد. و در بعضى از نسخ فى اللحاف است و آن اظهر است، و ليكن در ثواب الاعمال مثل متن است.
(و روى انّ الكعبة شكت إلى اللَّه عزّ و جلّ ما تلقى من انفاس المشركين، فاوحى اللَّه تبارك و تعالى إليها قرّى يا كعبة فانّى مبدّلك بهم قوما يتنظّفون بقضبان الشّجر فلمّا بعث اللَّه عزّ و جلّ نبيّه محمّدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) نزل عليه الرّوح الامين جبرئيل (عليه السلام) بالسّواك)(2)
و روايتى واقع شده است كه كعبه شكايت كرد به خداوندى كه عزيز و جليل است از آن چه مىيافت از گند دهان كفار، پس حق سبحانه و تعالى وحى كرد به كعبه كه بشارت باد ترا و چشمت روشن باد، يا قرار گير و خاطر جمعدار كه من بعوض اين جماعت جمعى را خواهم آورد كه ايشان دهنهاى خود را پاكيزه سازند بشاخهاى درختان و مسواك كنند، پس چون حق سبحانه و تعالى حضرت محمد (صلّى الله عليه وآله وسلّم) را فرستاد به رسالت جبرئيل مسواك را از جهة حضرت آورد كه امت او به آن مسواك كنند.