پاكيزگى اگر كسى از آن كراهتى داشته باشد و اگر وضو بسازند خوبست و اگر نسازند ضرر ندارد و چند حديث صحيح واقع شده است كه امر به وضو شده است و شستن و محمول است بر تقيه يا استحباب خصوصا هر گاه بسيار بيايد.

آبهائي كه از انسان خارج مى‏شود

(و هى [او و في‏] اربعة اشياء المنىّ و المذي و الوذي و الودي فامّا المنىّ فهو الماء الغليظ الدّافق الّذى يوجب الغسل و المذي ما يخرج قبل المنىّ و الوذي ما يخرج بعد المنىّ على اثره و الوذي ما يخرج على اثر البول لا يجب فى شى‏ء من ذلك الغسل و لا الوضوء و لا غسل الثّوب و لا غسل ما يصيب الجسد منه الّا المنىّ)(1)

بنا بر نسخه و هى يعنى اينهايى كه از ذكر مى‏آيد، و بنا بر نسخه فى يعنى در چهار چيز واجب نيست غسل و وضو و آن منى است و مذى است، و وذى بذال معجمه، و ودى به دال مهمله چنانكه در اكثر نسخ است و در تهذيب كه بعنوان حديث قوى نقل كرده است بغير اين لفظ اول به دال مهمله و ثانى بذال معجمه.

اما منى پس آن آب غليظ جهنده است كه بعد از آمدن استخوانها گوييا از هم مى‏پاشد و بدن سست مى‏شود و موجب غسل است، و مذى آبى است كه غالبا پيش از منى مى‏آيد، و وذى آبى است كه بعد از منى مى‏آيد عقيب منى، و ودى آبى است كه عقيب بول مى‏آيد در هيچ يك از اينها نه غسل واجب است نه وضو، و نه جامه را مى‏بايد شست، و نه بدن را از آن چه اين آبها به او رسيده است مگر منى.

روايتى كه باين تفضيل است در تهذيب نه باين نحو است در ودى و وذى بلكه چنين است كه ودى عقيب بول مى‏آيد و وذى از جهت كوفتها مى‏آيد كه سستى كمر باشد، و نديده‏ايم كه عقيب منى آبى بيايد، و اهل لغت نيز موافق اين روايت ذكر كرده‏اند.

و در روايت صحيحى وارد شده است كه در ودى وضو هست چون از