چون حيوانى كه مىميرد استخوان نيز به ملاقات گوشت و خون نجس مىشود و غالب اوقات در عرض سال بارانها مىآيد آن را پاك مىكند.
و اكثر علما حمل بر استحباب كردهاند كه سنت است كه تا يك سال استعمال نكنند تا بىدغدغه چربيهاى آن برود يا تعبدا و اللَّه تعالى يعلم.
(و لا باس أن يجعل سنّ الميّت للحيّ مكان سنّه)(1)
و باكى نيست كه زنده دندان مرده را به جاى دندان افتاده خود بگذارد ظاهرا مراد دندان حيوان مأكول اللحم باشد مثل دندان گوسفند هر چند مرده باشد اما دندان پاك است چون حيات در آن حلول نكرده است.
و محتمل است كه مراد او اعم باشد به آن كه وقت نماز بردارد، و در دندان آدمى مشكل است چون واجبست دفن آن چنانكه خواهد آمد و ظاهرا بر اين مضمون خبرى وارد شده است كه صدوق ذكر كرده است.
(و من اصاب ثوبه كلب جاف و لم يكن كلب صيد فعليه ان يرشّه بالماء و ان كان رطبا فعليه ان يغسله، و ان كان كلب صيد و كان جافا فليس عليه شىء، و ان كان رطبا فعليه ان يرشّه بالماء)(2)
و كسى كه جامهاش به سگ خشكى خورد كه جامهاش خشك باشد و سگ شكارى نباشد پس بر اوست استحبابا كه آبى بر جامهاش بريزد، و اگر ملاقات سگ به رطوبت شود واجبست كه بشويد جامه را، و اگر سگ شكارى باشد و خشك باشد بر او چيزى نيست، و اگر تر باشد بر او لازم است استحبابا كه آبى بر آن بريزد و محتمل است كه صدوق آب ريختن در هر دو جا را واجب داند.
بدان كه علماى ما نقل اجماع كردهاند بر نجاست سگ و خوك، و نقل قول ابن بابويه اكثر نكردهاند بلكه اين مذهب را از سنيان نقل كردهاند كه ايشان استدلال به آيه كردهاند كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه بخوريد از شكارى كه سگ بكند و از جهت شما نگاه دارد. و جواب دادهاند كه ظاهر