اين باب در بيان علتى است كه به سبب آن علت غسل از جنابت واجبست و از بول و غايط واجب نيست. بدان كه ظاهر اين كلام آنست كه غسل جنابت فى نفسه واجب باشد، و ظاهر بسيارى از احاديث نيز چنين است بلكه غير آن از اغسال نيز ظاهرش وجوب لنفسه است چنانكه گذشت.
و اكثر علما جميع طهارت را واجب لغيره مىدانند و امثال اين احاديث را حمل بر سببيت كردهاند يعنى جنابت مثلا سبب آنست كه چون وقت نماز داخل شود غسل واجب شود چنانكه در حديث صحيح زراره گذشت كه هر گاه داخل شود وقت واجب مىشود طهور كه وضو و غسل و تيمم است و هم چنين نماز بعد از دخول وقت واجب مىشود.
و فايده خلاف در آن ظاهر مىشود كه هر گاه شخصى خواهد كه پيش از دخول وقت غسل كند و مشغول الذمه به نماز، يا طواف، يا مس كتابت قرآن واجب مثلا نباشد آيا در نيت قصد واجب مىكند يا سنت؟ جمعى كه واجب لنفسه مىدانند قصد واجب مىكنند و باقى قصد سنت.
و مظنون بنده آنست كه غسل جنابت لنفسه واجبست و باقى طهارات لغيرها، و ليكن احوط آنست كه اگر شخصى خواهد كه پيش از وقت غسل كند و نماز قضا داشته باشد بقصد نماز قضا غسل كند و مىبايد در خاطر داشته باشد كه