كه اشاره بكند به آن و قانون متأخرين در چنين جاها انتهى است يا انتهى كلام ابى.
(و اذا رأت الدّم خمسة ايّام و الطّهر خمسة ايّام او رأت الدّم اربعة ايّام و الطّهر ستّة ايّام فاذا رأت الدّم لم تصلّ و اذا رأت الطّهر صلّت تفعل ذلك ما بينها و بين ثلاثين يوما فاذا مضت ثلاثون يوما ثمّ رأت دما صبيبا اغتسلت و احتشت بالكرسف و استثفرت فى وقت كلّ صلاة و اذا رأت صفرة توضّأت)(1)
و هر گاه زنى پنج روز خون ببيند و پنج روز پاكى، يا چهار روز خون ببيند و شش روز پاكى پس هر گاه خون ببيند نماز نكند و هر گاه طهر ببيند نماز كند و هم چنين مىكند تا سى روز و چون سى روز بگذرد اگر خون بسيار ببيند در وقت هر نمازى غسل مىكند و پنبه برمىدارد و بر بالاى آن خرقه را بنحو پاردم مىبندد كه خون تعدى نكند و اگر بعد از سى روز زردى ببيند استحاضه قليله است از براى هر نمازى وضو مىسازد.
بدان كه ابن حديث موثق يونس بن يعقوب است كه از ابى بصير از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) روايت كرده است و يونس نيز قريب باين از آن حضرت روايت كرده است و چون اين دو حديث باصطلاح قدما صحيح است محدثان ثلاثه عمل باين كردهاند و ظاهرش اينست كه اين حكم نسبت به مبتدئه واقع شده است تخفيفا و رحمة لها چون عادتى ندارد تا يك ماه هر چه به صفت حيض باشد حيض حساب مىكند و هر چه خون نبيند يا به صفت استحاضه بيند عبادت مىكند تا شايد كه تا يك ماه عادتى بهم رساند يا خونش بند شود چون مرض است كه بر خلاف عادت زنان واقع شده است و بعد از ماه به قانون متعارف عمل مىكند كه رجوع به تميز مىكند اگر تميز داشته باشد با شرائط و الا رجوع به عادت اهل خود مىكند و الا رجوع به روايات خواهد كرد.
و موافق قوانين متأخرين مىبايد كه اول هر گاه سه روز يا چهار روز خون