كن هم چنان كه در هر جا نجاست وهمى است شارع صبّ آب يا نضح يا رشّ از جهة زوال و هم فرمودهاند و هر سه يك معنى دارد كه ريختن آبست نه پاشيدن چنانكه ظاهر لفظ نضح و رش است چون در بعضى اخبار بلفظ صبّ وارد شده است و ليكن مظنون آنست كه هر جا بلفظ صب باشد ريختن بايد و هر جا بلفظ نضح و رش باشد پاشيدن كافى است اگر چه در همه جا ريختن به حيثيتى كه همه جا را فرا گيرد بهتر است تا مخالفت اصحاب نكرده باشد چون اكثر نضح و رش را تفسير بصب كردهاند و مظنون اين است كه در اينجا بر سبيل تقيه وارد شده است چون اكثر عامه مطلق بول را نجس مىدانند با آن كه از هيچ بولى اجتناب نمىكنند پس اگر در جائى باشد كه تقيه بايد كرد ريختن اولى است خصوصا از دلوهاى بزرگ چاه گاو كه عامه مطهر مىدانند چون نقل كردهاند كه اعرابى در مسجد حضرت (سلام اللَّه عليه) بول كرد و مردمان خواستند كه او را آزار دهند حضرت منع مردمان كرد كه بگذاريد او را تا تمام كند بول را و بعد از آن اعرابى را طلبيدند و نصيحت فرمودند كه اين خانه الهى است و خانه خدا را نجس نمىبايد كرد و فرمودند كه دلو بزرگى آوردند و آب بر آنجا ريختند.
و اين حديث در طرق ما نيز وارد شده است و حمل كردهاند جمعى بر آن كه مسجد در آن وقت سرباز بود و به آفتاب پاك شد و جائى كه آفتاب تابد بهتر آن است كه بر آن بول آبى بريزند تا پاك شود و خواهد آمد و جمعى حمل كردهاند بر آن كه ممكن است كه آن دلو كر بوده باشد و اين احتمال بعيد است و جمعى در خصوص اين موضع دلو بزرگ را مطهر مىدانند و اكثر متأخّرين اين حديث را طرح كردهاند بضعف و بحمل بر تقيه چون موافق مذهب عامه است.
و على أيّ حال خلافست در آن كه در مواضع نضح و رش با رطوبت نماز